Ένα δωμάτιο με θέα

22 | E. M. FORSTER ξανάρθει ποτέ πριν. Είναι πολύ ευχάριστο να ενημερώνεις κάποιον νεοφερμένο, και αυτός την ήξερε καλά την περιοχή. «Μην παραλείψετε τα περίχωρα» τελείωσε την ενημέρωσή του. «Το πρώτο απόγευμα με καλό καιρό να πάτε στο Φιέζολε και να επιστρέψετε από το Σετινιάνο, ή από κάποια παρόμοια διαδρομή». «Όχι!» ακούστηκε μια φωνή από την κορυφή του τραπεζιού. «Κύριε Μπιμπ, κάνετε λάθος. Το πρώτο καλό απόγευμα οι δεσποι­ νίδες σας πρέπει να πάνε στο Πράτο». «Αυτή η κυρία φαίνεται τόσο έξυπνη» ψιθύρισε η δεσποινίς Μπάρ­ τλετ στην ξαδέλφη της. «Είμαστε τυχερές». Και πραγματικά, ένας χείμαρρος από πληροφορίες τις κατέ­ κλυσε. Τους είπαν τι να δουν, πότε να το δουν, πώς να σταματάνε το τραμ, πώς να ξεφορτώνονται τους ζητιάνους, πόσα να δώσουν για ένα στυπόχαρτο, πόσο πολύ θα τους άρεσε αυτό το μέρος. Η πανσιόν Μπερτολίνι είχε αποφασίσει, με ενθουσιασμό σχεδόν, ότι της «ταίριαζαν». Όπου κι αν κοίταζαν, οι ευγενικές κυρίες χαμο­ γελούσαν και τις φώναζαν. Και πάνω απ’ όλες υψωνόταν η φωνή της έξυπνης κυρίας, κραυγάζοντας: «Πράτο! Πρέπει να πάνε στο Πράτο. Αυτό το μέρος είναι τόσο χαριτωμένα παραμελημένο, που δεν μπορείς να το περιγράψεις με λόγια. Τρελαίνομαι για δαύτο. Όπως καταλαβαίνετε, λατρεύω να απαλλάσσομαι από δεσμεύσεις καθωσπρεπισμού». Ο νεαρός που λεγόταν Τζορτζ κοίταξε την έξυπνη κυρία και μετά έστρεψε τα μάτια του, συνοφρυωμένος, στο πιάτο του. Προ­ φανώς, αυτός και ο πατέρας του δεν τους «ταίριαζαν». Η Λούσι, στο επίκεντρο της επιτυχίας, βρήκε μια στιγμή για να ευχηθεί να «ταί­ ριαζαν» κι εκείνοι. Δεν της προκαλούσε καμιά επιπλέον ευχαρίστη­ ση το γεγονός ότι έπρεπε να αποκλειστεί κάποιος. Και όταν σηκώ­ θηκε να φύγει, γύρισε και έκανε σ’ αυτούς τους απροσάρμοστους άντρες μια μικρή νευρική υπόκλιση.