Ένα δικό της δωμάτιο

ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ 30 φοιτητές εκείνου του κολεγίου, όποιου κι αν ήταν, ήταν ότι στην προσπάθεια να προστατεύσουν το γκα­ ζόν τους, που το φρόντιζαν επί τριακόσια συναπτά έτη, είχαν κάνει το ψαράκι μου να κρυφτεί. Δεν μπορούσα τώρα να θυμηθώ ποια σκέψη με είχε κάνει να καταπατήσω με τόση αναίδεια την απα­ γορευμένη περιοχή – το πνεύμα της ηρεμίας είχε κα­ τέλθει σαν σύννεφο από τον ουρανό, γιατί, αν κάπου κατοικεί το πνεύμα της ηρεμίας, τότε κατοικεί στα αίθρια και στις αυλές του Όξμπριτζ, ένα όμορφο πρωι­ νό του Οκτώβρη. Περπατώντας ανάμεσα σε εκείνα τα κολέγια, περνώντας μπροστά από τις πανάρχαιες αί­ θουσες, η τραχύτητα του παρόντος έμοιαζε να λειαί­ νεται· το σώμα έμοιαζε κλεισμένο σε ένα θαυμαστό γυάλινο ερμάριο, το οποίο κανένας ήχος δεν μπορού­ σε να διαπεράσει, και το μυαλό, απαλλαγμένο από οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα (εκτός κι αν καταπατούσα ξανά το γκαζόν), ήταν ελεύθερο να σταθεί σε όποιον στοχασμό εναρμονιζόταν με εκείνη τη στιγμή. Ήρθε τότε στον νου μου από το πουθενά ένα παλιό δοκίμιο για μια άλλη επίσκεψη στο Όξ­ μπριτζ κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών και θυμήθηκα τον Τσαρλς Λαμπ – τον Άγιο Τσαρλς, έλε