Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν

9 1 «Γαλήνιο»: μια λέξη που θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις για το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Ειδικά το καλοκαίρι του 1912. «Μελαγχολικό»· καλύτερο σαν λέξη, μα δεν μπορούσες να το πεις για το Γουίλιαμσμπεργκ του Μπρούκλιν. «Λειμώ­ νας», πάλι, ήταν μια ωραία λέξη και το «Σεναντόα» ακουγό­ ταν όμορφο, αλλά ούτε αυτά ταίριαζαν στο Μπρούκλιν. «Γα­ λήνιο» ήταν η μόνη λέξη που του πήγαινε· και μάλιστα ένα καλοκαιρινό απόγευμα Σαββάτου. Αργά το απόγευμα ο ήλιος έπεφτε λοξά στη χορταριασμέ­ νη αυλή του σπιτιού της Φράνσι Νόλαν και ζέσταινε τον φα­ γωμένο ξύλινο φράχτη. Κοιτάζοντας τη δέσμη του ήλιου, η Φράνσι ένιωθε την ίδια γλυκιά αίσθηση που της γεννούσε κάθε φορά η ανάμνηση του ποιήματος που έλεγαν στο σχολείο. Σε τούτο το πανάρχαιο δάσος θροΐζουνε τα πεύκα και τα κώνεια, με βρύα για γενειάδες και πράσινα ρούχα, στέκουν σαν γέρικοι δρυΐδες, θαμπά μέσα στο σούρουπο. Το μοναδικό δέντρο στην αυλή της Φράνσι δεν ήταν ούτε πεύκο ούτε κώνειο. Μυτερά φύλλα που φύτρωναν πάνω σε πράσινες βέργες και απλώνονταν σαν ακτίνες από τον κλώνο σχημάτιζαν ένα δέντρο που έμοιαζε με ένα πλήθος ανοιχτές πράσινες ομπρέλες. Κάποιοι το έλεγαν Δέντρο του Ουρανού.