Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν

Ε Ν Α Δ Ε Ν Τ Ρ Ο Μ Ε Γ Α Λ Ω Ν Ε Ι Σ Τ Ο Μ Π Ρ Ο Υ Κ Λ Ι Ν 31 «Ούτε να φτύσεις δεν μπορείς στο πεζοδρόμιο» του είπαν. «Εντάξει» αναστέναξε εκείνο δήθεν καρτερικά. Τότε ένα από τα μεγαλύτερα αγόρια είχε μια ξαφνική ιδέα. «Και μακριά από τις χριστιανές. Μπήκες;» Έφυγαν αφήνοντάς τον να τους κοιτάζει καθώς ξεμάκραιναν. «Γκογίμ!» ψιθύρισε εκείνος κοιτάζοντας απορημένος με τα μεγάλα, καστανά, εβραϊκά μάτια του. Η ιδέα ότι αυτοί οι μη Εβραίοι τον θεωρούσαν αρκετά άντρα για να έχει ήδη το μυαλό του στα κορίτσια, σε οποιαδήποτε κορίτσια, μη Εβραίες ή Εβραίες, τον κατέπληξε τόσο, που συνέχισε τον δρόμο του λέγοντας «γκογίμ» ξανά και ξανά. Η παρέα συνέχισε να προχωρά προς την αλάνα κοιτάζοντας στα κλεφτά το μεγάλο αγόρι, που είχε κάνει αυτό το σχόλιο για τα κορίτσια, και αναρωτιούνταν αν θα άρχιζε να τους λέει τίποτα βρόμικες ιστορίες. Όμως, προτού ξεκινήσει κάτι τέτοιο, η Φράνσι άκουσε τον αδερφό της να λέει: «Το ξέρω αυτό το παιδί. Είναι ένας τίμιος Εβραίος». Ο Νίλι είχε ακούσει τον μπαμπά να μιλάει έτσι για έναν Εβραίο σερβιτόρο που συμπαθούσε. «Δεν υπάρχουν τίμιοι Εβραίοι» είπε το μεγάλο αγόρι. «Ε, λοιπόν, αν υπήρχαν τίμιοι Εβραίοι» είπε ο Νίλι με αυ­ τό το ύφος που φανέρωνε ότι συμφωνεί με τους άλλους αλλά εμμένει ταυτόχρονα στις δικές του απόψεις, ένας συγκερασμός που τον έκανε τόσο αξιαγάπητο «τότε αυτός θα ήταν». «Ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξουν τίμιοι Εβραίοι» είπε το μεγάλο αγόρι «ακόμα και υποθετικά μιλώντας». «Ο Κύριος ημών ήταν Εβραίος». Ο Νίλι επαναλάμβανε τα λόγια της μαμάς. «Και άλλοι Εβραίοι άλλαξαν γνώμη και τον σκότωσαν» τον αποστόμωσε το μεγάλο αγόρι.