Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν

B E T T Y S M I T H 16 στο κεφάλι. Όσοι δεν είχαν ακόμα κουρευτεί ντρέπονταν που τα μαλλιά τους κατσάρωναν απαλά στον αυχένα, σαν μωρου­ δίστικα ακόμα, και είχαν κατεβάσει τις τραγιάσκες τους μέχρι και τα αυτιά, μοιάζοντας κάπως με κορίτσια παρά τα βρομό­ λογα που πετούσαν κάθε τόσο. Ο Φτηνός Τσάρλι δεν ήταν ούτε φτηνός ούτε τον έλεγαν κανονικά Τσάρλι. Είχε διαλέξει αυτό το όνομα –έτσι έγραφε και στην ταμπέλα του μαγαζιού του– και η Φράνσι το πίστευε. Ο Τσάρλι σού έδινε έναν λαχνό για κάθε πένα σου. Στερεω­ μένος πίσω από τον πάγκο υπήρχε ένας πίνακας με πενήντα αριθμημένους γάντζους και ένα έπαθλο κρεμόταν από κάθε γάντζο. Λίγα ήταν τα καλά έπαθλα: ένα ζευγάρι πατίνια, ένα γάντι του μπέιζμπολ, μια κούκλα με αληθινά μαλλιά, τέτοια πράγματα. Οι υπόλοιποι γάντζοι είχαν στυπόχαρτα, μολύβια και άλλα φτηνά αντικείμενα. Η Φράνσι κοίταξε τον Νίλι, που αγόραζε έναν λαχνό. Έβγαλε το βρόμικο καρτελάκι από τον κουρελιασμένο φάκελο. Είκοσι έξι! Η Φράνσι κοίταξε όλο ελπίδα τον πίνακα. Είχε κερδίσει ένα φτηνό πανάκι για να σκουπίζει το μελάνι της πένας. «Το έπαθλο ή ζαχαρωτά;» τον ρώτησε ο Τσάρλι. «Τα ζαχαρωτά. Θέλει και ρώτημα;» Πάντοτε έτσι γινόταν. Η Φράνσι ποτέ δεν είχε ακούσει κάποιον να κερδίζει ένα πιο ακριβό έπαθλο. Μάλιστα τα ρο­ δάκια από τα πατίνια είχαν πιάσει σκουριά, ενώ ένα λεπτό στρώμα σκόνης είχε κάτσει πάνω στα μαλλιά της κούκλας, λες και περίμενε εκεί χρόνια ολόκληρα. Μια μέρα, αποφάσι­ σε, όταν θα είχε πενήντα σεντς, θα αγόραζε όλους τους λαχνούς και θα κέρδιζε ό,τι είχε ο πίνακας. Φαντάστηκε ότι θα έβγαι­ νε κερδισμένη: πατίνια, γάντι, κούκλα και όλα τα υπόλοιπα έπαθλα με μόλις πενήντα σεντς. Μα τα πατίνια από μόνα τους