Ένα αγόρι που το έλεγαν…

21 ασχοληθώ αργότερα με το αν τελικά θα τον συμπαθήσω ή όχι. «Τελικά, πόσων χρονών τον κάνετε, για- τρέ;» ρώτησε η κυρία Βικτορία, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. «Θέλω να του κάνω κάποιες ακόμα εξετά- σεις για να βεβαιωθώ. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσο πιο μεγάλος τόσο πιο δύσκολα θα τον υιοθετήσουν. Βλέπεις, οι υποψήφιοι γο- νείς παύουν να τα θεωρούν τόσο χαριτωμένα, όπως όταν είναι μωρά». Δυο πράγματα θα μείνουν χαραγμένα για πάντα στη μνήμη μου, όσο αδύνατη κι αν εί- ναι, από την πρώτη μέρα στο Ίδρυμα. Το πρώτο είναι ότι δε μου αρέσουν καθόλου μα καθόλου τα εμβόλια. Και το δεύτερο ότι πρέ- πει να βιαστώ να βρω γονείς προτού μεγαλώ- σω πολύ και πάψω να είμαι χαριτωμένος. Εγώ βέβαια δεν πιστεύω ότι θα πάψω να είμαι χα- ριτωμένος, ειδικά τώρα που έχω κάνει και μπάνιο, αλλά για να το λέει ο γιατρός, ας το έχω στον νου μου!