Ένα αγόρι που το έλεγαν…

18 «Συγγνώμη, γιατρέ, παρασύρθηκα. Μάλλον από τα ματάκια του μικρού. Δε θα επαναλη- φθεί» είπε με σκυμμένο το κεφάλι. «Πρέπει να είμαστε πρακτικοί». «Ας πιάσουμε δουλειά τώρα, γιατί έχω αρ- κετά περιστατικά σήμερα. Για να δούμε, τι έχουμε εδώ;» Ο γιατρός με πλησίασε, και πριν καν προ- λάβω να αντιδράσω με πήρε από την αγκαλιά της κυρίας Βικτορίας κι άρχισε να με εξετά- ζει. Πού και πού κρατούσε σημειώσεις στο ντοσιέ του. «Χμμ, το ύψος είναι οκέι. Αλλά από βάρος δεν τα πάμε και τόσο καλά. Είναι πολύ αδύ- νατος. Πόσες μέρες έχεις να φας άραγε, μι- κρέ;» είπε στρεφόμενος προς το μέρος μου. Ετοιμαζόμουν να απαντήσω με μπόλικο πα- ράπονο ότι ειλικρινά δε θυμάμαι, μπας και τον συγκινήσω, μέχρι που ο γιατρός με τσίμπησε με κάτι που αργότερα έμαθα ότι το λένε βελόνα. «Άουτς!! Άαααουτς! Μα τι κάνεις;;!!» Άρχι- σα να ουρλιάζω σαστισμένος από τον πόνο.