Ένα αγόρι που το έλεγαν…

17 λαστή κυρία που δε σιχάθηκε να καθαρίσει όλη τη βρομιά που είχε εγκατασταθεί πάνω μου τόσο καιρό που τριγύριζα άπλυτος και νη- στικός στους δρόμους. «Μπράβο, αγόρι μου! Τι όμορφος που είσαι τώρα που πλύθηκες!» Με κοίταζε με καμάρι, καθώς με σκούπιζε. «Τι θλιμμένα ματάκια εί- ναι αυτά! Δεν κρατιέμαι άλλο, θα σου βρω ένα όνομα… Για να σκεφτώ… ποιο θα σου πήγαι- νε καλύτερα;» «Το νούμερο 21» ακούστηκε μια αυστηρή φωνή πίσω μας, που μας έκανε και τους δυο να πεταχτούμε. «Από το δωμάτιο που θα τον βάλουμε να μείνει. Το νούμερο 21». «Αχ, γιατρέ, συγγνώμη, δε σας κατάλαβα» ψέλλισε η κυρία Βικτορία κοκκινίζοντας. «Έχουμε πει ότι δε δίνουμε όνομα σε αυ- τούς που φιλοξενούμε, Βικτορία» την επέπλη- ξε ένας πανύψηλος σοβαρός κύριος με άσπρη ρόμπα. «Πρέπει να είμαστε πρακτικοί και κυ- ρίως να μη δενόμαστε μαζί τους. Δεν είναι σωστό».