Ένα αγόρι που το έλεγαν…

της να με περιποιηθεί. Το μπάνιο δεν είναι μια από τις αγαπημένες μου στιγμές, αλλά ήμουν τόσο μα τόσο βρόμικος, που πραγματι- κά δεν είχα άλλη επιλογή. Σαπούνια, σαμπουάν, βούρτσες, χτένες, μπουκαλάκια, ψαλίδια μικρά, ψαλίδια μεγάλα, ένα ολόκληρο βουνό με πράγματα ακούμπησε η κυρία Βικτορία πάνω στο τραπέζι, για να φέ- ρει εις πέρας την «Επιχείρηση Ξεβρομίξ» όπως είπε γελώντας τρυφερά, καθώς με καθάριζε. «Μείνε ακίνητος, αγόρι μου, να κόψουμε τα νυχάκια» μου ζήτησε σπρώχνοντας τα γυαλιά της για πολλοστή φορά στη θέση τους. Εγώ, για να μην την απογοητεύσω, αποφά- σισα να καθίσω όσο πιο φρόνιμα μπορούσα. Άσε που είχα αρχίσει να συμπαθώ αυτή τη γε-