Ένας πολύ γλυκός θάνατος

E N A Σ Π Ο Λ Υ Γ Λ Υ Κ Ο Σ Θ Α Ν Α Τ Ο Σ 19 ράζονται τα πνευμόνια. Το στρώμα της, φουσκωτό και συν- δεδεμένο με μια ηλεκτρική συσκευή, της έκανε μασάζ με δονήσεις, για να αποτρέψει τα έλκη από την κατάκλιση. Κάθε πρωί, μια φυσικοθεραπεύτρια της έκανε μαλάξεις στα πόδια. Οι κίνδυνοι που είχε επισημάνει ο Μποστ έμοιαζαν να έχουν αποτραπεί. Με τη μισοκοιμισμένη φωνή της η μαμά μού είπε πως μια τραπεζοκόμος της έκοβε το κρέας για να τη βοηθήσει να φάει και πως το φαγητό ήταν εξαιρε- τικό. Ενώ στοΜπουσικό της έδιναν να φάει ωμό λουκάνικο με πατάτες! «Ωμό λουκάνικο σε αρρώστους!» Μιλούσε πιο πληθωρικά απ’ ό,τι την προηγούμενη μέρα. Ξαναθυμόταν τις δύο ώρες που, γεμάτη αγωνία, σερνόταν στο πάτωμα προσπαθώντας να φτάσει το καλώδιο του τηλεφώνου για να τραβήξει τη συσκευή προς το μέρος της. «Μια φορά, είχα πει στην κυρία Μαρσάν, που κι αυτή μένει μόνη της: “Ευ- τυχώς που υπάρχει και το τηλέφωνο”. Κι εκείνη μου είχε απαντήσει: “Δεν αρκεί όμως αυτό, πρέπει και να μπορείς να το φτάσεις”». Η μαμά επανέλαβε με στόμφο πολλές φο- ρές την τελευταία φράση και πρόσθεσε: «Αν δεν κατάφερνα να φτάσω στο τηλέφωνο, ήμουν χαμένη». Θα μπορούσε άραγε να φωνάξει αρκετά δυνατά για να ακουστεί; Σίγουρα όχι. Φανταζόμουν την απελπισία της. Πίστευε στον Θεό, μα παρά την ηλικία της, τους πόνους και τις αρρώστιες, είχε γαντζωθεί με βία και με πείσμα στα γήινα · όσο για τον θάνατο, απέναντί του ένιωθε μια ζωική αποστροφή. Στην αδερφή μου είχε διηγηθεί έναν εφιάλτη που έβλεπε συνέχεια: «Βλέπω κάποιον να με κυνηγάει, εγώ το βάζω στα πόδια, τρέχω και πέφτω πάνω σ’ έναν τοίχο.