Ένας πολύ γλυκός θάνατος

E N A Σ Π Ο Λ Υ Γ Λ Υ Κ Ο Σ Θ Α Ν Α Τ Ο Σ 17 ήθελε ν’ ακούσει τίποτα». Η γνώμη του Μποστ ήταν πως η μαμά δεν είχε πάθει εγκεφαλικό. Όταν τη σήκωσε απο- κάτω, ήταν λίγο ζαλισμένη, μα είχε πλήρη διαύγεια. Παρ’ όλα αυτά, διατηρούσε σοβαρές αμφιβολίες αν θα συνερχό- ταν σε τρεις μήνες · από μόνο του το κάταγμα του ισχίου δεν είναι πολύ σοβαρό, μα η μακρόχρονη ακινησία προκα- λεί έλκη κατάκλισης που, στους ηλικιωμένους, δεν επου- λώνονται εύκολα. Η ύπτια θέση καταπονεί τους πνεύμονες κι ο άρρωστος καταλήγει από πνευμονικό οίδημα. Δεν το πήρα κατάκαρδα. Παρά την αδυναμία της να κινηθεί, η μάνα μου κρατούσε ακόμη γερά. Άλλωστε, έτσι κι αλλιώς, ήταν σε ηλικία να πεθάνει. ΟΜποστ είχε ειδοποιήσει την αδερφή μου, με την οποία μίλησα πολλή ώρα στο τηλέφωνο: «Το περίμενα!» μου λέει. Όταν η μαμά πήγε στην Αλσατία, τη βρήκε τόσο γερασμένη και αδύναμη, που είπε στον Λιονέλ: «Δεν τον βγάζει τον χειμώνα!». Ένα βράδυ τη μαμά την έπιασαν δυνατοί πόνοι στην κοιλιά και παραλίγο να την πάνε στο νοσοκομείο, το πρωί όμως είχε συνέλθει. Κι όταν τη γύρισαν πίσω με το αυτοκίνητο, «καταγοητευμένη και πανευτυχή» –όπως έλε- γε η ίδια– από την παραμονή της εκεί, είχε πάρει τ’ απάνω της, ήταν δυνατή και χαρούμενη. Ωστόσο κατά τα μέσα Οκτωβρίου, καμιά δεκαριά μέρες πριν από την περιπέτειά της, η Φρανσίν Ντιατό τηλεφώνησε στην αδερφή μου: «Πριν από λίγο γευμάτισα με τη μητέρα σας στο σπίτι της. Ήταν τόσο χάλια, που θεώρησα καλό να σας ειδοποιήσω». Η αδερφή μου, με κάποιο άλλο πρόσχημα, ήρθε αμέσως στο Παρίσι και πήγε τη μαμά σ’ έναν ακτινολόγο. Ο γιατρός