Ένας πολύ γλυκός θάνατος

S I M O N E D E B E A U V O I R 16 χρονα τα φρύδια της και ζαρώνοντας το μέτωπό της. Όση ώρα έμεινα εκεί, δεν σταμάτησε ούτε λεπτό αυτή την κί- νηση. Κι όταν έκλειναν τα βλέφαρά της, λεία και ολο- στρόγγυλα, σκέπαζαν τελείως τις κόρες των ματιών της. Αργότερα πέρασε ένας από τους βοηθούς, ο γιατρός Ζ.: η εγχείρηση ήταν περιττή, το μηριαίο οστό ήταν στη θέση του· αν αναπαυόταν για τρεις μήνες θα ξανακολλούσε μόνο του. Η μαμά φάνηκε να ανακουφίζεται. Μου διηγήθηκε, ανακατωμένα, τα γεγονότα: την προσπάθειά της να φτάσει στο τηλέφωνο, την αγωνία της, πόσο τη βοήθησαν ο Μποστ και η Όλγα. Όταν την πήγαν στο νοσοκομείο Μπουσικό, είχε μαζί της μόνο τη ρόμπα της, ούτε μία απο- σκευή. Την άλλη μέρα η Όλγα της πήγε τα είδη προσωπι- κής υγιεινής, μια κολόνια και μια ωραία άσπρη πλεχτή ζακέτα. Στις ευχαριστίες της, η Όλγα της απάντησε: «Μα, κυρία, το έκανα γιατί σας αγαπώ». Η μαμά επανέλαβε πολ- λές φορές με ονειροπόλο και γεμάτο αυτοπεποίθηση ύφος: «Μου είπε: “γιατί σας αγαπώ”». «Έδειχνε να ντρέπεται τόσο πολύ που μας είχε ανησυ- χήσει κι ένιωθε τόση ευγνωμοσύνη για όσα κάναμε για κείνη, που σου μάτωνε την καρδιά» μου είπε η Όλγα το βράδυ. Μου μίλησε με αγανάκτηση για τον γιατρό Ντ. Επειδή είχε ενοχληθεί που κάλεσαν τη γιατρό Λακρουά, αρνήθηκε να πάει να δει τη μαμά την Πέμπτη στο νοσοκο- μείο Μπουσικό. «Είκοσι λεπτά του μιλούσα στο τηλέφωνο» μου λέει η Όλγα. «Έπειτα από ένα τέτοιο σοκ και μια νύχτα ολόκληρη στο νοσοκομείο, η μητέρα σας χρειαζόταν τον γιατρό της, να της τονώσει το ηθικό. Εκείνος όμως δεν