Ένας πολύ γλυκός θάνατος

E N A Σ Π Ο Λ Υ Γ Λ Υ Κ Ο Σ Θ Α Ν Α Τ Ο Σ 15 λογάριαζε πως θα την καλούσε, όπως κάθε χρόνο, η ξαδέλ- φη μου η Ζαν στο Μερινιάκ, στο Σαρασμπέργκεν, όπου έμενε κι η αδερφή μου. Αλλά και στις δύο έτυχαν κάτι αναποδιές. Έτσι, είχε μείνει σ’ ένα άδειο Παρίσι, όπου έβρεχε συνέχεια. «Μ’ έπιασε κατάθλιψη, εμένα που δεν με πιάνει ποτέ» μου είχε πει. Ευτυχώς, λίγο μετά τη συνά- ντησή μας, πήγε στην αδερφή μου, στην Αλσατία, για δυο βδομάδες. Τώρα οι φίλοι της ήταν πίσω στο Παρίσι, επέ- στρεφα κι εγώ, κι αν δεν είχε πάθει το κάταγμα, θα την έβρισκα σίγουρα ξανανιωμένη και αναζωογονημένη. Η καρδιά της ήταν σε άριστη κατάσταση, η πίεσή της σαν μικρού παιδιού, δεν φοβόμουν καθόλου μήπως της συμβεί κάτι ξαφνικό. Της τηλεφώνησα στην κλινική κατά τις έξι. Της είπα ότι γύρισα και ότι θα πήγαινα να τη δω. Μου απάντησε με τρεμάμενη φωνή. Ο καθηγητής Μπ. πήρε το τηλέφωνο: θα τη χειρουργούσε το Σάββατο το πρωί. «Δυο μήνες και δεν μου ’στειλες ούτε ένα γράμμα!» μου είπε όταν πλησίασα το κρεβάτι της. Διαμαρτυρήθηκα: από τότε είχαμε ξαναϊδωθεί και της είχα στείλει και γράμμα από τη Ρώμη. Με άκουσε μα δεν έδειξε να με πιστεύει. Το μέτωπο και τα χέρια της έκαιγαν· το στόμα της, λίγο στρα- βό, άρθρωνε με δυσκολία τις λέξεις και το μυαλό της ήταν θολωμένο. Η αιτία ήταν άραγε το σοκ από το πέσιμο ή μήπως είχε προηγηθεί κάποιο ελαφρύ καρδιακό επεισόδιο και ακολούθησε το πέσιμο; Ανέκαθεν είχε ένα τικ. (Όχι, όχι ανέκαθεν, πάντως εδώ και πολύ καιρό. Από πότε όμως;) Ανοιγόκλεινε τα μάτια της, ανασηκώνοντας ταυτό-