Ένας πολύ γλυκός θάνατος

S I M O N E D E B E A U V O I R 14 μεγάλο θάλαμο. «Αλλά τώρα την πήγα στην κλινική Σ.» μου λέει ο Μποστ. «Εκεί χειρουργεί ο καθηγητής Μπ., ένας από τους καλύτερους ορθοπεδικούς. Η μητέρα σας δεν ήθελε, φοβόταν μήπως σας κοστίσει πολλά. Στο τέλος όμως την έπεισα». Αχ, μανούλα μου! Πριν από πέντε βδομάδες, όταν είχα γυρίσει από τη Μόσχα, είχαμε φάει μαζί και, ως συνήθως, δεν φαινόταν στα καλά της. Μέχρι πριν από λίγο καιρό καυχιόταν ότι δεν έδειχνε στην ηλικία της. Τώρα όμως δεν γινόταν να λαθέψεις: ήταν μια κουρασμένη, ηλικιωμένη γυναίκα εβδομήντα εφτά χρονών. Η ισχιαλγία, που της είχε παρουσιαστεί αμέσως μετά τον πόλεμο, χειροτέρευε χρόνο με τον χρόνο, παρά τα ιαματικά λουτρά στο Αιξ-λε- Μπεν και τη μασαζοθεραπεία. Ήθελε μια ολόκληρη ώρα για να κάνει τον γύρο του τετραγώνου. Δεν κοιμόταν καλά και πονούσε, παρά τις έξι ασπιρίνες που έπαιρνε κάθε μέ- ρα. Εδώ και δυο τρία χρόνια, πιο πολύ όμως από τον περα- σμένο χειμώνα, την έβλεπα συνέχεια με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, η μύτη της ζαρωμένη, τα μάγουλά της σκαμμένα. Δεν είναι τίποτα σοβαρό, έλεγε ο γιατρός της, ο γιατρός Ντ., κάποια μικροπροβλήματα με το συκώτι και αδράνεια του εντέρου. Της συνταγογραφούσε κάποια φάρ- μακα και μια ειδική μαρμελάδα φρούτων για τη δυσκοιλιό­ τητα. Έτσι, εκείνη τη μέρα δεν μου φάνηκε παράξενο που ένιωθε αδιάθετη, στενοχωρήθηκα μονάχα που είχε περάσει ένα δύσκολο καλοκαίρι. Θα μπορούσε να είχε πάει να μείνει σ’ ένα ξενοδοχείο ή σ’ ένα από κείνα τα μοναστήρια που φιλοξενούν επισκέπτες για μεγάλο διάστημα, εκείνη όμως