Ένας έρωτας

Ν Τ Ι Ν Ο Μ Π Ο Υ Τ Ζ Α Τ Ι 12 ζεστές, χωρίς καμιά σκιά, ένα απαλό εξόγκωμα όλο κι όλο, τόση ήταν η νιότη της. Κοίταξε το γραφείο του, ανάστατο από βιβλία, φακέ- λους, χαρτιά – τα σημάδια της δουλειάς. Εκείνη την ώρα η πόλη δούλευε στο φουλ, πάνω, κάτω και γύρω του, μέσα στο ίδιο κτίριο, άνθρωποι σαν κι αυτόν δούλευαν, και στο απέναντι κτίριο δούλευαν, και στο πολύ παλιό κτίριο της οδού Φόπα που φαινόταν από ένα άνοιγ- μα ανάμεσα στα άλλα κτίρια, κι ακόμα πιο πίσω, στα αθέ- ατα κτίρια, κι ακόμα πιο πέρα, πιο πέρα, μες στην ομίχλη, για χιλιόμετρα ολόκληρα, όλοι δούλευαν. Χαρτιά, κατάστι- χα, έντυπα, τηλεφωνήματα, εξοφλητήρια, χέρια γεμάτα στιλό, εργαλεία, μολύβια, απασχολημένα με μια βίδα, έναν αρμό, μια πρόσθεση, ένα μπόλιασμα, μια συγκόλληση, ένα απόκομμα λογαριασμού, μια σύνδεση· μια εξολόθρευ- ση φρενιασμένων μυρμηγκιών διψασμένων για καλοπέρα- ση, κι όμως οι σκέψεις τους, ω, του ερχόταν να γελάσει, παντού γύρω του, για εκείνα τα ολόκληρα χιλιόμετρα, σκέ- ψεις ίδιες με τις δικές του, ανήθικες και εξευγενισμένες, σχετικά με τη μυστηριώδη φωνή που καλεί στην αναπαρα- γωγή του είδους και εκδηλώνεται με αλλόκοτα και ντρο- πιαστικά βίτσια, γιατί ποτέ κανείς δεν είχε το θάρρος να το πει; σκέψεις για κείνη, για κείνη, για κείνο το ιδιαίτερο στόμα, για κείνα τα χείλη που ήταν πλασμένα μ’ έναν ξε- χωριστό τρόπο, σε μια προοπτική τεταμένων μυών –θυμά- σαι;–, απαλά και ρευστά με μια μοναδική καμπυλότητα, μ’ ένα σούφρωμα, σαρκώδη, κυρτά, ζεστά, υγρά, έτοιμα να αφεθούν, να βουλιάξουν σε μια καυτή άβυσσο. Και οι εφημερίδες να κάνουν λόγο για τη σοβιετική αδιαλλαξία, για τις επερωτήσεις στη Βουλή για το Άλτο Άντιτζε, για τις