Ένας έρωτας

Ν Τ Ι Ν Ο Μ Π Ο Υ Τ Ζ Α Τ Ι 10 το εξηγήσει, είχε σχεδόν την αίσθηση πως ήταν θύμα που προσφερόταν ολοκληρωτικά για θυσία, με το κορμί του ολόγυμνο, αφημένο, να ξεχειλίζει από βασανιστικές ορμές· οι οποίες του προκαλούσαν ένα μούδιασμα σε κάθε σημείο του κορμιού του, των σωθικών του, της σάρκας του. Ένα φορτίο τρομακτικής δύναμης, που όχι, δεν ήταν ζωώδης και τυφλή, αλλά λυρική και γεμάτη σκοτεινή λαγνεία. Κάτι τέτοιες ώρες ο Ντορίγκο ξεχνούσε ακόμα και το πρόσωπό του που ποτέ δεν του άρεσε, που ανέκαθεν το θεωρούσε μισητό· και είχε την ψευδαίσθηση πως θα μπο- ρούσε να είναι ακόμα και επιθυμητός. Την ίδια στιγμή η αναμονή της γυναίκας («Είμαι ο Το- νίνο, καλημέρα, κυρ…» «Α, εσείς; Χρόνια και…») τον έκανε να χάνει κάθε αυτοπεποίθηση, που όμως διόλου δεν του έλειπε στα θέματα της δουλειάς του. Μπροστά στη γυναίκα δεν ήταν ο σχεδόν διάσημος πλέον καλλιτέχνης, ο παγκοσμίου φήμης, ο ιδιοφυής σκηνογράφος, η αξιο- ζήλευτη προσωπικότητα, ο άντρας που γεννούσε μεμιάς τη συμπάθεια, ο ίδιος μάλιστα ξαφνιαζόταν που τον συ- μπαθούσαν τόσο γρήγορα, αλλά με τις γυναίκες ήταν όλα διαφορετικά, γινόταν ένας τυχαίος, ακόμα και δυσάρε- στος, το είχε αντιληφθεί άπειρες φορές, οι γυναίκες δεί- λιαζαν και όσο περισσότερο αυτός προσπαθούσε να φανεί άνετος και πνευματώδης, τόσο χειρότερα ήταν, η γυναίκα τον κοίταζε αποπροσανατολισμένη και σχεδόν φοβισμένη, ήθελε μεγάλη οικειότητα για να ξαναβρεί τον εαυτό του και να φανεί φυσικός, όμως για να κατακτήσει μια αληθι- νή οικειότητα χρειαζόταν χρόνος, η αρχή ήταν πάντα δύ- σκολη και εξουθενωτική, πώς ζήλευε τον Μαρόνι που με δυο κουβέντες έκανε τα κορίτσια να αισθάνονται άνετα,