Ένας διάλογος για την εκπαίδευση ενηλίκων

14 εκπαιδευόμενο. Απόρησε μάλιστα που ο συγκεκριμένος δεν είχε ήδη φύγει.Ήταν από τους πλέον αδιάφορους σε όλη τη διάρκεια του σεμιναρίου. «Να σας πω την αλήθεια, κυρία Ρήγα...» απάντησε ο εκπαιδευόμενος «...πιστεύω ότι θα μπορού- σε να ήταν και καλύτερο το σεμινάριο. Αλλά σε κάθε περίπτωση καληνύχτα σας!». Με αυτά τα λόγια τής έσφιξε το χέρι και προχώρησε προς την πόρτα της εξόδου από το κτίριο. Βρε... δεν πας να κάνεις καμιά καλύτερη δουλειά, λέω εγώ, σκέφτηκε η Αντι- γόνη μέσα της. Άκου εκεί, θα μπορούσε να είναι και καλύτερο! Άκου σχόλιο, και μάλιστα από ποιον; Από αυτόν; Ούτε το όνομά του δεν θυμάμαι… τόσο αμέτοχος ήταν σε όλη τη διάρκεια του σεμιναρίου. Άκου, φίλε μου! Να, αυτά παθαίνει κανείς με το να είναι κόσμιος άνθρωπος. Η Αντιγόνη είχε εκνευριστεί πραγμα- τικά από το τελευταίο αυτό σχόλιο. Είχε αληθινά προσπαθήσει να δώσει τον καλύτερό της εαυτό. Είχε ξοδέψει πολλές ώρες ετοιμάζοντας τις διαφάνειες των παρουσιάσεων, έκανε δεκάδες ερωτήσεις στο τέλος κάθε ενότητας και προσπά- θησε να παρακινήσει όλους να πάρουν μέρος στις συζητήσεις που ανέπτυξε. Αλλά όταν ο άνθρωπος είναι μονόχνοτος, τι να περιμένεις; σκέφτηκε. Με αυτές τις σκέψεις και αρκετά εκνευρισμένη, άρχισε να τακτοποιεί τους μαρκαδόρους της, διέγραψε τα αρχεία από τον υπολογιστή της αίθουσας, αφαίρεσε το USB stick από τον υπολογιστή, έβαλε πρόχειρα τις σημειώσεις της στην τσάντα, έκλει- σε τα φώτα και βγήκε από την αίθουσα. Θα κατέβαινε με τις σκάλες αλλά ήταν αρκετά ταραγμένη από τα λόγια του τελευταίου εκπαιδευόμενου και αποφάσισε να πάρει το ασανσέρ, μολονότι τη φόβιζε λίγο ο βιομηχανικού τύπου ανελκυστήρας του κτιρίου. Όταν το ασανσέρ σταμάτησε με έναν μικρό θόρυβο στο ισόγειο, η Αντιγόνη άνοιξε την πόρτα και περπάτησε κάπως αφηρημένη προς την έξοδο. Μερικά βήματα πριν από την πόρτα είδε κάποιον να περιμένει έξω από το κτίριο. Ε, δεν είμαστε καλά..., σκέ- φτηκε, έχει περάσει σχεδόν ένα τέταρτο από τότε που χαιρετηθήκαμε, τι στην ευχή περιμένει πάλι εδώ αυτός ο περίεργος. Βγήκε από την πόρτα, έκανε να προσπεράσει με τη βοήθεια ενός αμήχανου χαμόγελου αλλά άκουσε καθαρά τη φωνή του «επικριτή» της. «Κυρία Ρήγα! Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πέντε λεπτά;» «Παρακαλώ!» απάντησε με ευγένεια η Αντιγόνη. «Σε τι θα μπορούσα να σας φανώ χρήσιμη, κύριε…» «Οικονόμου… Γρηγόρης Οικονόμου… Φαίνεται ότι δεν συγκρατήσατε το όνομά μου!»