Ένας διαφορετικός τυμπανιστής

W I L L I A M M E L V I N K E L L E Y 42 τη λήξη του Ισπανοαμερικανικού Πολέμου και ήταν υπερ- βολικά μεγάλος για τον Α΄ Παγκόσμιο, που του είχε στε- ρήσει τον γιο του. Ο πόλεμος δεν του είχε προσφέρει τίπο- τα αλλά του είχε πάρει τα πάντα, κι έτσι τριάντα χρόνια πριν αποφάσισε ότι δεν άξιζε ν’ αντιμετωπίζεις τη ζωή όρθιος στα πόδια σου, αφού αυτή πάντα σ’ έριχνε κάτω, οπότε έκατσε σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι για ν’ αντικρίζει τον κόσμο από τη βεράντα, εξηγώντας το χαοτικό σχέδιό του στους άντρες που συνάζονταν γύρω του κάθε μέρα. Όλα εκείνα τα τριάντα χρόνια, απ’ όσο μπορούσε να δει ο κόσμος, είχε κατεβεί από το αναπηρικό του καρο- τσάκι μονάχα μία φορά: την Πέμπτη, για να πάει στο αγρό- κτημα του Τάκερ Κάλιμπαν. Τώρα ήταν και πάλι ριζωμένος στο καροτσάκι σαν να μην το είχε αφήσει ποτέ, και τα αδύναμα άσπρα μαλλιά του είχαν χωρίστρα στη μέση κι ήταν πολύ μακριά και έπεφταν από τη μια κι από την άλ- λη μεριά του προσώπου του σαν να ήταν μαλλιά γυναίκας. Τα χέρια του ήταν διπλωμένα πάνω σε μια μικρή αλλά εμφανή κοιλιά. Ο Τόμασον, που, επειδή είχε τόσο λίγη δουλειά, σπα- νίως βρισκόταν μέσα στο κατάστημά του, στεκόταν μόλις πίσω από τον κύριο Χάρπερ, με την πλάτη ακουμπισμένη στο βρόμικο τζάμι της προθήκης του. ΟΜπόμπι-ΤζοΜακ- Κόλουμ, το νεαρότερο μέλος της ομήγυρης, ούτε είκοσι χρονών, καθόταν στα σκαλάκια της βεράντας με τα πόδια απλωμένα στο κράσπεδο και κάπνιζε ένα πούρο. ΟΛούμις, τακτικό μέλος της συντροφιάς, ήταν αραχτός σε μια καρέ- κλα που την είχε γείρει πίσω και τα μπροστινά της πόδια ήταν στον αέρα. Είχε πάει πανεπιστήμιο στο Γουίλσον, αν