Ένας διαφορετικός τυμπανιστής

Ε Ν Α Σ Δ Ι Α Φ Ο Ρ Ε Τ Ι Κ Ο Σ Τ Υ Μ Π Α Ν Ι Σ Τ Η Σ 41 πάξουν τις βαλίτσες από τα μαύρα χέρια που τις κρατούσαν, ή ακόμα και να ρίξουν γροθιές. Είχαν γλιτώσει την αποκαρ- διωτική ανακάλυψη ότι τέτοιες χειρονομίες ήταν ανώφελες και δεν είχαν προβεί σε παρόμοιες εκδηλώσεις εύλογης ορ- γής –ο κύριος Χάρπερ τους είχε δώσει να καταλάβουν ότι ήταν αδύνατον να σταματήσεις τους νέγρους, ενώ ο Χάρι Λίλαντ το πήγε τόσο μακριά, ώστε να εκφράσει την ιδέα πως οι νέγροι είχαν το δικαίωμα να φύγουν–, κι έτσι τώρα, αργά Σάββατο απόγευμα, καθώς ο ήλιος έγερνε πίσω από τα πλα- κουτσωτά και άβαφα κτίσματα κατά μήκος της Δημοσιάς, γύρισαν πάλι στον κύριο Χάρπερ και πάσχισαν για χιλιοστή φορά μέσα σε τρεις μέρες να ανακαλύψουν πώς άρχισε το πράγμα. Δεν μπορούσαν να ξέρουν τα πάντα, αλλά τα όσα τωόντι ήξεραν ίσως τους έδιναν εν μέρει μιαν απάντηση, κι αναρωτιόντουσαν κατά πόσο αυτό που είχε πει ο κύριος Χάρπερ για το «αίμα» θα μπορούσε ν’ αληθεύει. Ο κύριος Χάρπερ συνήθως εμφανιζόταν στη βεράντα στις οχτώ το πρωί, απ’ όπου δέσποζε εδώ και τριάντα χρό- νια καθισμένος σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι τόσο παλιό και άβολο όσο ένας θρόνος. Ήταν ένας απόστρατος που είχε πάει στον Βορρά, στο Γουέστ Πόιντ, όπου τον είχε προτείνει ο ίδιος ο Στρατηγός, οΝτιούι Γουίλσον. Στο Γουέστ Πόιντ ο κύριος Χάρπερ είχε μάθει πώς να διεξάγει τους πολέμους στους οποίους δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία να λάβει μέρος: Ήταν πολύ νέος για τον Πόλεμο Ανάμεσα στις Πολιτείες * , δεν έφτασε στην Κούβα παρά μόνο πολύ μετά * Άλλη μια από τις πολλές ονομασίες του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. (Σ.τ.Ε.)