Εμείς οι εξωφρενικότεροι των παλαβών της γης

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟΤΕΡΟΙ ΤΩΝ ΠΑΛΑΒΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ 15 κρότητος γέφυρα δὲν ἠδύνατο νὰ ζευχθῇ. Καὶ ἐπήδησεν εἰς τὸ καθάριον κῦμα ἀνθοστεφάνωτος ὁ Ἀπόλλων τοῦ Γαλανοῦ, ὁ Ἀπόλλων τῆς Ἀναγεννήσεως». Διαβάζοντας τον Γαβριηλίδη, εύκολα μπορείς να πλάσεις με τη φαντασία σου ένα ον εξωγήινο που προσγειώθηκε στην ταλαίπωρη Ελλάδα των αρχών του εικοστού αιώνα και, αφού απέτυχε στην αποστολή του, απεχώρησε με την αξιοπρέπεια του τραγικού ήρωα. Όμως ο Περικλής ήταν παιδί αυτής της γης. Έζησε σ’ αυτήν την Κοινωνία, σ’ αυτήν τη Φθίσι, σ’ αυτήν την Τελματίτιδα, σ’ αυτήν τη Μικρότητα. Ο Απόλλων ήταν θνητός. Γιατί το ευνοημένο παιδί της ελληνικής κοινωνίας συ­ γκρούσθηκε μαζί της; Ποια ήταν η ποιότητα του Απόλυτου που τον είχε συνεπάρει; Η ιστορία του εικοστού αιώνα είναι γεμάτη από ιερουρ­ γούς του Απόλυτου, ως επί το πλείστον κοινωνικούς ανα­ μορφωτές που θέλουν να διορθώσουν την ανθρώπινη φύση, να τη μετατρέψουν σε εργαλείο της Ιστορίας. Ποιος όμως αυτοκτόνησε συνεπαρμένος απ’ την αίσθηση του τοπίου; Ποιος αυτοκτόνησε επειδή η ζωή του δεν άντεχε να σηκώ­ σει την ένταση του μεσημεριανού ήλιου σε ένα τοπίο γυμνό από πρασινάδα; Ποιος αυτοκτόνησε επειδή λάτρεψε τα ξερόχορτα και τις κολόνες; Χρειάζονταν έναν αυτόχειρα για να πιστοποιήσει την