Εμείς οι ασταμάτητοι - Βιβλίο δεύτερο: Γιατί ο κόσμος δεν είναι δίκαιος

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΟΙ 2 Αφού πέρασε όμως λίγος καιρός ακόμα –ας πούμε ενε- νήντα εννέα χρόνια–, κάποιος στο χωριό είχε πάλι την ίδια ιδέα, ίσως επειδή είχαν έλλειψη άλλων τροφίμων ή επειδή ήθελαν να κάνουν μια μεγάλη γιορτή και χρειάζονταν πάρα πολλά τρόφιμα για τους καλεσμένους. Το κουβέντιασαν για άλλη μια φορά ξανά και ξανά, μέχρι που ο ειδικός των πνευμάτων πήγε στη σπηλιά. Αυτή τη φορά όμως, όταν βγή- κε, είπε: «Το πνεύμα του σιταριού ήρθε και μου είπε ότι είναι θαυμάσια ιδέα οι έξυπνοι άνθρωποι να βοηθήσουν το καημένο το σιταράκι. Το σιτάρι όχι μόνο δε θα το πείραζε καθόλου αλλά και θα εκτιμούσε πάρα πολύ τη βοήθειά μας». Μπορεί ο ειδικός των πνευμάτων να πίστευε όντως ότι είχε συναντή- σει το πνεύμα του σιταριού και ότι είχε ακούσει όλα αυτά. Μπορεί να πεινούσε τόσο, που είχε αρχίσει να φαντάζεται διάφορα πράγματα. Ή ίσως να μην είχε ακούσει τίποτα κι απλώς να του άρεσε η ιδέα. Όπως και να ’χει, οι άνθρωποι είχαν πάρει την απάντησή τους, οπότε έκαψαν ένα κοντινό δάσος και σκόρπισαν σπόρους σιταριού γύρω απ’ το χωριό . Και έπιασε. Μερικούς μήνες αργότερα, πολλοί βλαστοί σιταριού φύ- τρωναν κοντά στο χωριό. Τώρα σχεδόν όλοι συμφωνούσαν ότι η ιδέα ήταν καλή… εκτός από μια γερόντισσα, που εξακολουθούσε να πιστεύει πως οι άνθρωποι δεν είχαν καμιά δουλειά να λένε στο σιτάρι πού να φυτρώ- σει. «Έχω ένα κακό προαίσθημα μ’ όλα αυτά. Νομίζω πως θα το με- τανιώσουμε». Αλλά κανείς δεν την άκουσε.