Εμείς οι ασταμάτητοι - Βιβλίο δεύτερο: Γιατί ο κόσμος δεν είναι δίκαιος

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΟΙ 2 24 μπορούσαμε να πούμε στο σιτάρι πού να φυτρώνει; Έχετε προσέξει ότι φυτρώνει περισσότερο σιτάρι στα μονοπάτια που χρησιμοποιούμε;» «Ναι» απάντησαν κάποιοι απ’ τους υπόλοιπους «επειδή είστε τεμπελ- χανάδες, κι όταν σας πέφτουν σπυριά στον δρόμο, δε σταματάτε για να τα μαζέψετε!». «Αυτό όμως δεν είναι κακό» διαμαρτυρήθηκε ο Τεμπέλης. «Δε μας διευκολύνει τη ζωή αν το σιτάρι φυτρώνει δίπλα στα μονοπάτια; Δε χρειά­ ζεται να ψάχνουμε να το βρούμε! Σκεφτόμουνα, λοιπόν, μήπως θα μπορού- σαμε να βρούμε έναν τρόπο να το κάνουμε να φυτρώνει έξω ακριβώς απ’ το χωριό ». «Πώς;» «Τα φυτά βγαίνουν από τους σπόρους του σιταριού, σωστά; Ίσως λοι- πόν –λέω εγώ τώρα–, αντί να χάνουμε κάποιους τυχαία στον δρόμο, θα μπορούσαμε να σκορπίσουμε σκόπιμα μερικούς γύρω απ’ το χωριό. Από κάθε σπόρο θα φυτρώσει ένα φυτό με δέκα σπυριά. Θα έχουμε δηλαδή και δεκαπλάσιο καρπό και θα φυτρώνει έξω ακριβώς απ’ το χωριό κι όχι σε κάποιον μακρινό λόφο!» «Τι ανόητη ιδέα!» φώναξε ένας άντρας, που του άρεσε πολύ να τρώει σιτάρι. «Να πετάμε τοφαγητό αντί να το τρώμε; Πού ακούστηκε κάτι τέτοιο;» «Μα δε θα το πετάμε» του εξήγησε υπομονετικά ο Τεμπέλης. «Θα το επενδύουμε. Χάρη στους σπόρους που θα σκορπίσουμε φέτος, θα έχου- με πολύ περισσότερο φαγητό του χρόνου». «Δε θα πιάσει» απάντησε μια σοφή γερόντισσα. «Γύρω απ’ το χωριό υπάρχουν δέντρα και θάμνοι που δε θα αφήνουν τις ακτίνες του ήλιου να φτάσουν μέχρι το σιτάρι. Επιπλέον, τα δέντρα έχουν μεγάλες ρίζες, που ρουφάνε το νερό και την τροφή απ’ το έδαφος. Το σιτάρι δεν αναπτύσ- σεται στα δάση, το ξέρεις αυτό, Τεμπέλη. Αν σκορπίσουμε σπόρους ανά- μεσα στα δέντρα και στους θάμνους, δε θα φυτρώσει πολύ σιτάρι». «Μια στιγμή» παρενέβη στη συζήτηση ο πιο πονηρός του χωριού. «Και τότε γιατί να μην κάψουμε πρώτα τα δέντρα και τους θάμνους κι ύστερα να σκορπίσουμε τους σπόρους; Έτσι το σιτάρι δε θα έχει ανταγωνισμό. Σε μερικούς μήνες θα έχουμε άφθονο σιτάρι και δε θα χρειάζεται να πάμε μακριά για να το μαζέψουμε!»