Εμείς οι ασταμάτητοι - Βιβλίο δεύτερο: Γιατί ο κόσμος δεν είναι δίκαιος

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΟΙ 2 22 «Α, και δεν είναι μόνο αυτά» συμπλήρωσε η Σταρένια. «Έχουμε πάρα πολλά ακόμα! Όλων των ειδών τα πράγματα. Χτες, ας πούμε, βρήκα μια όμορφη γυαλιστερή πέτρα και την πήρα σπίτι. Μια άλλη φορά πιάσαμε ένα ελάφι με τεράστια κέρατα και τα κρεμάσαμε στον τοίχο. Είναι πολύ όμορφα! Και πάνω τους κρεμάμε τα καπέλα και τα πανωφόρια μας!» «Καπέλα; Τι δηλαδή, έχεις πολλά;» «Ε, βέβαια. Έχω το καπέλο με τα δόντια αλεπούς και το καινούριο μου με την ουρά λύκου, το άλλο από γούνα αρκούδας και δύο όμορφα ψάθινα με λουλούδια!» «Μα τι να τα κάνεις τόσα καπέλα; Ένα κεφάλι έχεις μόνο!» Συχνά η Σταρένια και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας της κοίταζαν όλα τα πράγματα που είχαν κι ένιωθαν πολύ ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους. Άλλες φορές όμως δεν ήταν και τόσο σίγουροι. «Ξέρετε» έλεγε ο γκρινιάρης του χωριού «δε μου αρέσει πια αυτό το χωριό. Τόση βρομιά και συνωστισμός. Και υπερβολικός θόρυβος! Έχει πάρα πολύ κόσμο. Και έχω σιχαθεί πια να τρώω ψωμί και χυλό. Κάθε μέρα χυλό! Θέλω να φάω σύκα και μπριζόλα γαζέλας. Και χτες βράδυ κάποιος είχε διάρροια και τα έκανε ακριβώς πίσω απ’ το σπίτι μου! Μα το πιστεύετε; Αρκετά πια! Να πάμε κάπου αλλού». «Σε καταλαβαίνουμε» συμφωνούσαν οι υπόλοιποι. «Αλλά τι θα γίνει με τα πράγματά μας; Και με όλους αυτούς τους καρπούς στις αποθή- κες; Δουλέψαμε τόσο σκληρά για να τους μαζέψουμε! Και τι θα συμβεί αν μια μέρα δε βρίσκουμε πια σύκα ή γαζέλες; Μπα, ας κάτσουμε εδώ καλύτερα». ΜΙΑ ΤΕΜΠΈΛΙΚΗ ΙΔΈΑ Τα σπυριά του σιταριού είναι πολύ μικρά . Κάθε φορά, λοιπόν, που η Σταρένια κι οι υπόλοιποι άνθρωποι των δημητριακών μάζευαν σιτάρι και το κουβαλού- σαν στο χωριό τους, μερικοί σπόροι έπεφταν στη διαδρομή και χάνονταν. Δε στεναχωριέστε όταν χάνετε κάτι, όπως, για παράδειγμα, το κινητό σας; Μπορεί να φάτε ώρες ψάχνοντας να το βρείτε. Αλλά, όταν οι πρό-