Εμείς οι ασταμάτητοι - Βιβλίο δεύτερο: Γιατί ο κόσμος δεν είναι δίκαιος

ΟΛΑ ΥΠΟ ΕΛΕΓΧΟ «Μερικές φορές βρίσκουμε καμιά σπηλιά να κρυφτούμε, αλλά συνήθως κουρνιάζουμε όλοι κάτω από ένα δέντρο και περιμένουμε μέχρι να πε- ράσει, ενώ είμαστε μούσκεμα και παγωμένοι από το κρύο». «Χα! Εμένα δε μ’ ενοχλούν καθόλου οι καταιγίδες. Κάθομαι κι ακούω τη βροχή που πέφτει στη στέγη και τον άνεμο να τραντάζει την πόρτα, ενώ χουχουλιάζω στο ζεστό μου κρεβατάκι!» «Ω, πολύ θα μου άρεσε ένα τέτοιο σπίτι… Τι κάνετε όμως όταν θέλε- τε να μετακινηθείτε κάπου αλλού; Πώς μεταφέρετε το σπίτι;» «Δε μετακινούμαστε αλλού. Γιατί να το κάνουμε; Δουλέψαμε τόσο σκλη- ρά για να χτίσουμε τα σπίτια μας και να μαζέψουμε το σιτάρι! Αν φεύγα- με, δε θα μπορούσαμε να πάρουμε μαζί μας τις αποθήκες μας, έτσι δεν είναι;» «Ναι, μάλλον έχεις δίκιο» συμφώνησε η Γυριστρούλα. «Είναι ήδη αρκετά δύσκολο να κουβαλάω τη μικρή δερμάτινη τσάντα με τα μαχαίρια και τις βελόνες μου». «Μόνο μαχαίρια και βελόνες έχεις; Εμείς έχουμε πάααρα πολλά εργαλεία. Έχουμε πέτρινα δρεπάνια για τον θερισμό και γουδιά για το άλεσμα, ακόμα και φούρνους για να μαγειρεύουμε και να ψήνουμε το φαγητό. Αν μετακινούμασταν, θα έπρεπε να τα παρατήσουμε όλα αυτά ». «Έχετε στ’ αλήθεια πάρα πολλά πράγματα».