Ο ελληνικός λαβύρινθος

[ 11 ] «Τ ο όνομά μου δεν πρέπει να σας λέει τίποτα. Λέγομαι Μπράντο». «Μάρλον;» «Δεν είναι ηπρώτηφοράπουμου κάνουν αυτό τοαστείο. Λουίς. Λουίς Μπράντο. Το όνομά μου δεν σας λέει τίποτα. Έτσι δεν είναι;» Όχι, δεν του έλεγε τίποτα, κι ο άνθρωπος στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής δεν ήταν διατεθειμένος να διευ- κολύνει τα πράγματα, παρά μόνο επέμενε ξανά και ξανά: «Όχι, όχι βέβαια, τι να σας λέει το όνομά μου; Σε άλλες επο- χές μπορεί και να σας έλεγε». Oι περιστροφές, όμως, πλησί- αζαν στο τέλος τους. «Δεν έχετε ακούσει για την Εκδοτική Μπράντο Α.Ε.;» «Κινηματογραφικά βιβλία;» «Όχι, γαμώτο, όχι…» Είχε θυμώσει, αλλά ο θυμός του κράτησε λίγο. Του άρεσε να περιβάλλει το θέμα του τηλε- φωνήματός του με μπόλικο μυστήριο κι αβεβαιότητα. «Πρό- κειται για την κόρη μου. Έχω μια κόρη. Με στενοχωρεί πολύ. Δεν θα μπορούσατε να έρθετε να με δείτε; Για επαγγελματι- κούς λόγους φυσικά». «Εννοείται. Δεν εκτελώ χρέη πατέρα, ούτε ανιδιοτελούς φίλου πατεράδων».