Ο ελληνικός λαβύρινθος

[ 21 ] τότε εκείνος γινόταν τρυφερός και ζηλιάρης – ήταν πολύ ζη- λιάρης, τον ενοχλούσε ακόμα και το να με κοιτάζουν οι άλλοι άντρες και κάθε βράδυ έπρεπε να του δίνωαναφορά για όλα όσα είχα κάνει κατά τη διάρκεια της μέρας». Ενόσω η Κλερ μιλούσε, ο άντρας είχε σηκωθεί και έκανε διερευνητικά το γύρο του γραφείου του Καρβάλιο. Φτάνο- ντας στην κουρτίνα που το χώριζε από το μικρόκοσμο του Μπισκουτέρ –όπου ήταν το μπάνιο, το κουζινάκι κι ένας χώ- ρος που έφτανε ίσα ίσα για το κρεβάτι του ανθρωπάκου–, παραμέρισε την κουρτίνα με το ένα του δάχτυλο και βρέθη- κε πρόσωπο με πρόσωπο με τον ίδιο τον Μπισκουτέρ, που κρυφάκουγε τη συζήτηση. Άφησε την κουρτίνα να πέσει χωρίς να ταραχτεί και στράφηκε προς τον Καρβάλιο για να δει αν είχε παρακολουθήσει την έρευνά του. Την είχε παρα- κολουθήσει. «Μην σας απασχολεί, είναι ο βοηθός μου και το να κρυ- φακούει πίσω απ’ τις κουρτίνες είναι μία από τις αρμοδιότη- τές του βάσει του συμβολαίου του. Πέρασε, Μπισκουτέρ». O ασχημομούρης βοηθός μπήκε σκουπίζοντας τα ιδρω- μένα του χέρια στα μπατζάκια του παντελονιού του, για να τα φέρει έπειτα στο κεφάλι του, προκειμένου να στρώσει τις επαναστατημένες τέσσερις τρίχες που του απέμεναν. Πιάνο- ντας το χέρι της Κλερ για να το φέρει στα χείλη του, έκλεισε τα μεγάλα μάτια του με τις έντονες σακούλες και ψιθύρισε: «Μαμζέλ».