Ελίζαμπεθ Φιντς

Ε Λ Ι Ζ Α Μ Π Ε Θ Φ Ι Ν Τ Σ 15 ότι μια τέτοια συνήθεια ήταν αντικοινωνική. Αλλά όχι, δεν επρόκειτο να το κόψει ούτε ν’ αρχίσει να μετράει πόσα κάπνιζε τη μέρα · τέτοια ζητήματα βρίσκονταν πολύ χαμη- λά στην κλίμακα των ανησυχιών της. Και, αφού –αυτό ήταν προσωπικό μου συμπέρασμα ή μάλλον εικασία– δεν φοβό- ταν τον θάνατο και έκρινε ότι στην εποχή μας η ζωή ήταν κάπως υπερεκτιμημένη, το ερώτημα δεν την ενδιέφερε πραγματικά, επομένως δεν έπρεπε να ενδιαφέρει κι εσένα. Όπως ήταν αναμενόμενο, υπέφερε από ημικρανίες. Με τα μάτια του μυαλού μου –με τα μάτια της μνήμης μου, αφού μόνο έτσι μπορώ να την αναπαραστήσω– στέκεται μπροστά μας, υπερφυσικά ακίνητη. Δεν τη χαρακτήριζε κανένα από εκείνα τα τικ ή τα κόλπα των καθηγητών που αποσκοπούν να γοητεύσουν, να αποσπάσουν την προσοχή ή να υποδηλώσουν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Ποτέ δεν ανέμιζε τα χέρια της, ποτέ δεν στήριζε το πιγούνι στην πα- λάμη της. Μπορεί πότε πότε να χρησιμοποιούσε ένα σλάιντ για να επεξηγήσει κάποιο σημείο, ωστόσο αυτό τις περισ- σότερες φορές ήταν περιττό. Επέβαλλε την προσοχή με την ακινησία και με τη φωνή της. Ήταν μια ήρεμη, καθαρή φωνή, πλούσια και βαθιά από δεκαετίες καπνίσματος. Δεν ήταν από τους καθηγητές που συνειδητοποιούν την παρου- σία των φοιτητών τους μόνο όταν σηκώνουν το βλέμμα από τις σημειώσεις τους, γιατί, όπως είπα, δεν χρησιμοποιούσε σημειώσεις. Ήταν όλα στο μυαλό της, πλήρως μελετημένα, πλήρως επεξεργασμένα. Κι αυτό επίσης επέβαλλε την προ- σοχή, μειώνοντας το χάσμα ανάμεσα σ’ εκείνη και σ’ εμάς.