Ελίζαμπεθ Φιντς

Ε Λ Ι Ζ Α Μ Π Ε Θ Φ Ι Ν Τ Σ 13 σκούρα μπλε · τουίντ τον χειμώνα. Μερικές φορές εμφα- νιζόταν με σκοτσέζικη καρό, που στερεωνόταν με μια με- γάλη ασημένια παραμάνα (σίγουρα υπάρχει ειδική σκοτσέ- ζικη λέξη γι’ αυτό το εξάρτημα). Προφανώς τα χρήματα ξοδεύονταν σε μπλούζες, από μετάξι ή λεπτό βαμβακερό, συχνά ριγέ και σε καμία περίπτωση ημιδιαφανείς. Πότε πότε μια καρφίτσα, πάντα μικρή και, όπως λένε, διακρι- τική, αλλά κατά κάποιον τρόπο εντυπωσιακή. Σπάνια φο- ρούσε σκουλαρίκια (ήταν άραγε τρυπημένοι οι λοβοί της; Αναπάντητο ερώτημα). Στο αριστερό μικρό της δαχτυλάκι ένα ασημένιο δαχτυλίδι, που θεωρούσαμε μάλλον κληρο- νομημένο παρά αγορασμένο ή χαρισμένο. Τα μαλλιά της, στην απόχρωση της γκριζωπής άμμου, πάντα καλοχτενι- σμένα και σε μήκος αμετάβλητο. Φανταζόμουν τακτικά ραντεβού ανά δεκαπενθήμερο με τον κομμωτή της. Ναι, πίστευε στα τεχνάσματα, όπως μας έλεγε κατ’ επανάληψη. Και το τέχνασμα, όπως επίσης παρατηρούσε, δεν ήταν ασύμβατο με την αλήθεια. Αν και όλοι εμείς –οι φοιτητές της– ηλικιακά κυμαινό- μασταν μεταξύ είκοσι οκτώ-είκοσι εννιά και σαράντα, στην αρχή αντιδράσαμε σαν παιδιά που ξαναγύρισαν στα θρανία. Αναρωτιόμασταν για το παρελθόν της και για την προσω- πική της ζωή, κάναμε εικασίες σχετικά με το αν είχε πα- ντρευτεί ποτέ και γιατί –απ’ όσο γνωρίζαμε– δεν είχε. Σχε- τικά με το τι έκανε τα βράδια. Ετοίμαζε άραγε μια τέλεια ομελέτα με fines herbes, * έπινε μόνο ένα ποτήρι κρασί (η * Μυρωδικά (μαϊντανός, άνηθος κ.λπ. ) και φρέσκακρεμμυδάκια,