Ελίζαμπεθ Φιντς

J U L I A N B A R N E S 22 Και δεν εννοώ κάτι του τύπου «ήταν μια παλιομοδίτισσα συντηρητική/φιλελεύθερη/σοσιαλίστρια». Βρισκόταν έξω από την εποχή της με πολλούς τρόπους. «Μην αφήνετε να σας παρασύρει ο χρόνος» είχε πει κάποτε «και μη φαντά- ζεστε ότι η ιστορία –και ιδιαίτερα η ιστορία του πνεύματος– είναι γραμμική». Ήταν υψηλόφρων, αυτοδύναμη, αυτάρ- κης, Ευρωπαία. Και, καθώς γράφω αυτές τις λέξεις, κάνω μια παύση, επειδή στο μυαλό μου αντηχεί κάτι που κάπο- τε μας είπε στο μάθημα: «Και να θυμάστε, όποτε βλέπετε σ’ ένα μυθιστόρημα –πολλώ μάλλον σε μια βιογραφία ή σε ένα βιβλίο ιστορίας– έναν χαρακτήρα να συρρικνώνεται και να συνοψίζεται σε τρία επίθετα, να δυσπιστείτε πάντοτε σ’ αυτήν την περιγραφή». Είναι ένας εμπειρικός κανόνας, τον οποίο προσπαθώ να ακολουθώ. Σύντομα, όπως γίνεται συνήθως, η τάξη χωρίστηκε σε ομάδες και κλίκες, είτε τυχαία είτε με κριτήριο τις επιδιώ­ ξεις του καθενός. Κάποιοι διαχωρισμοί βασίζονταν στην επιλογή του ποτού μετά το μάθημα: μπίρα, κρασί, μπίρα και/ή κρασί και/ή οτιδήποτε άλλο σε μπουκάλι, χυμός φρούτων, τίποτα απολύτως. Η δική μου ομάδα, που εύ- κολα μεταπηδούσε από την μπίρα στο κρασί και τούμπαλιν, αποτελούνταν από τον Νιλ (δηλαδή εμένα), την Άννα (μια Ολλανδέζα, που λόγω καταγωγής εξοργιζόταν κατά καιρούς με την αγγλική επιπολαιότητα), τον Τζεφ (προβοκάτορα), τη Λίντα (συναισθηματικά ασταθή, είτε επρόκειτο για τις σπουδές είτε για την ίδια τη ζωή) και τον Στίβι (έναν πο- λεοδόμο με ευρύτερες αναζητήσεις). Ένα από τα πράγμα- τα που μας έδεναν ήταν, παραδόξως, το ότι σπάνια συμ-