Ελίζαμπεθ Φιντς

J U L I A N B A R N E S 16 Η άρθρωσή της ήταν καθαρή, η δομή των προτάσεών της άψογη · σχεδόν μπορούσες ν’ ακούσεις τα κόμματα, τις άνω τελείες, τις τελείες. Ποτέ δεν ξεκινούσε μια πρόταση χωρίς να ξέρει πώς και πότε θα την τελείωνε – κι όμως ποτέ δεν ακουγόταν σαν βιβλίο που μιλάει. Το λεξιλόγιό της προερχόταν από το ίδιο σεντούκι με τις λέξεις που χρησιμοποιούσε τόσο για τη συγγραφή όσο και για τη γε- νική συζήτηση. Κι όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν διόλου απαρχαιωμένο, διόλου στείρο · ήταν ολοζώντανο. Και της άρεσε, ίσως για να διασκεδάσει η ίδια ή για να εκπλήξει όλους εμάς, να πετάει πότε πότε μια φράση διαφορετικής τονικότητας. Για παράδειγμα, μια εβδομάδα μάς μιλούσε για τον Χρυσό θρύλο , αυτή τη μεσαιωνική συναγωγή θαυμάτων και μαρτυρίων. Φαντασμαγορικών θαυμάτων και διδακτικών μαρτυρίων. Το θέμα της ήταν η Αγία Ούρσουλα. «Ανατρέξτε, αν θέλετε, στο έτος 400 μ.Χ., σε μια επο- χή πριν από την εγκαθίδρυση της χριστιανικής ηγεμονίας στις ακτές μας. Η Ούρσουλα ήταν Βρετανή πριγκίπισσα, κόρη του χριστιανού βασιλιά Δεονάτου. Ήταν σοφή, υπά- κουη, ευσεβής και ενάρετη – τουτέστιν διέθετε όλα τα τυπικά ηθικά προσόντα τέτοιων πριγκιπισσών. Και όμορφη επίσης – το πιο προβληματικό προσόν. Ο πρίγκιπας Εθέ- ριους, γιος του βασιλιά της Αγγλίας, την ερωτεύτηκε και ζήτησε το χέρι της. Αυτό έβαλε τον πατέρα της Ούρσουλας σε δίλημμα, επειδή οι Άγγλοι δεν ήταν μόνο ιδιαιτέρως ισχυροί, αλλά και ειδωλολάτρες. »Η Ούρσουλα ήταν μια νύφη προς διαπραγμάτευση,