Ελισάβετ Μουτζάν - Μαρτινέγκου

36 ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΜΟΥΤΖΑΝ-ΜΑΡΤΙΝΕΓΚΟΥ και αφύσικον και απάνθρωπον ήθος, οπού θέλει ταις γυναίκαις ξεχωρισμέναις από την ανθρωπίνην εταιρίαν. Εξ αιτίας τούτου του κακοτάτου ήθους, αυτή ευρίσκετο χωρίς καμμίαν γνώρισιν και να πάρη άνθρωπον οπού δεν εγνώριζε μήτε αυτή το ήθελε, μήτε η επίλοιπη φα- μήλια. Εστοχάσθη λοιπόν να μου δείξη αυτή η ιδία εκεί- να τα ολίγα γράμματα, οπού ήξευρεν, όθεν μου ηγόρασε μίαν φυλλάδα, και άρχισε κάθε βράδυ να μου καππακίζη το «Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέη- σον ημάς». Μου το εκαππάκιζε μίαν, μου το εκαππάκιζε δύω, μου το εκαππάκιζε τρεις, μου το εκαππάκιζε δέκα, αλλά του κακού, αυτή έχανε τους κόπους της. Δεν ενθυ- μούμαι πόσαις βραδίαις ν’ απέρασαν εις τούτο το αμα- θήτευτον μάθημα, αλλ’ ενθυμούμαι μόνον οπού αυτή μη δυναμένη πλέον να με υποφέρη με ονειδισμούς και με δάκρυα εδικά μου με απαράτησεν. Εις τούτον τον και- ρόν, εβαπτίσαμεν το νεογέννητον κορήτσι και έγινεν ανάδοχος ένας κάποιος σεβάσμιος και τω όντι ενάρετος ιερεύς, οπού ονομάζεται Γεώργιος Τσουκαλάς. Εξ αιτίας λοιπόν της συγγενείας της πνευματικής αυτός εσύχνα- ζεν εις το σπήτι μας, όθεν μίαν ημέραν χωρίς να ηξεύρω τίποτες (αλλά οι γονείς μου και η μάμμη μου το ήξευ- ρον), αφ’ ου ενθυμούμαι μας έκαμεν αγιασμόν, ευγάνει ένα βιβλίον και αρχινά κάτι να μου αναγινώσκη επάνω