Ελισάβετ Μουτζάν - Μαρτινέγκου

42 ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΜΟΥΤΖΑΝ-ΜΑΡΤΙΝΕΓΚΟΥ διά την Χρυσούλαν. * Αλλά τι; δεν ημπορούσα να αντιστα- θώ διά ένα τέτοιον καλόν και τίμιον πράγμα; Δεν ημπο- ρούσα τάχα να είπω, μίαν φοράν οπού η αφεντιά σας δεν θέλετε να μου πάρετε διδάσκαλον, εγώ θέλω εξ αποφάσεως δύωώρας της ημέρας να σπουδάζω μοναχή μου; Ναι, αλη- θώς ημπορούσα να το ειπώ, αλλά εγώ δεν είχα την δύνα- μιν να το προφέρω. Η αναμμένη αγάπη, την οποίαν ησθα- νόμουν διά τα γράμματα με είχε καταστήση τόσον αισθητι- κήν, οπού εις κάθε εμπόδισμα αγκαλά και μικρόν, εγροίκα τον εαυτόν μου να νεκρώνη, η δυνατή φαντασία μού εβε- βαίωνε την αμάθειαν, εγώ ετρόμαζον εις μίαν τέτοιαν βε- βαιότητα, και μου εφαίνετο να θεωρώ τον εαυτόν μου σκο- τεινιασμένον από εκείνα τα πυκνά και σκιερά σύγνεφα, τα οποία συνηθούν να σκοτεινιάζουν την ζωήν και το όνομα των αμαθών και απαιδεύτων ανθρώπων. Εις τούτον τον καιρόν όταν είχα τελειωμένους τους δε- κατέσσαρας χρόνους, γεννά η μητέρα μου παιδί αρσενι- κόν διά του οποίου την γέννησιν αγροίκη- σα μεγάλην χαράν. Αφ’ ου λοιπόν εγέννη- σεν, εγώ είχα την φροντίδα να κυβερνώ αυτήν και προς τούτοις να κυβερνώ μέρος από εκείνα τα οικιακά πράγματα διά τα οποία αυτή, προτού να πέση εις * Ακριβεστάτην της μητρός μου φίλην προ ολίγου αποθανούσαν. (Σημείωση Ελισαβέτιου Μαρτινέγκου.) «ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΣΚΟΤΙΣΑΝ ΤΟΝ ΝΟΥΝ»