Ελισάβετ Μουτζάν - Μαρτινέγκου

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ 39 ήκουσα τον πατέρα μου οπού μου είπε πως ήθελε να μου την μάθη. Έκαμε λοιπόν και του έφεραν από την χώραν μίαν γραμματικήν ιταλικήν και άρχισε να μου την δείχνη και εγώ με πολλήν ευκολίαν την εμάνθανον. Έως τόσον απερ- νούσα πολλά καλά εις τα Πηγαδάκια. * Εγώ δεν είχα κανέ- να πράγμα οπού να με ενοχλήση, και οι ώραις οπού εκεί απερνούσα ήσαν τη αληθεία ώραις ευτυχισμέναις. Επή- γαινα μαζύ με τους γονείς μου εις την εκκλησίαν, οπού εί- χα να υπάγω ν’ ακούσω λειτουργίαν από όταν ήμουν οκτώ χρόνων, εύγαινα και επήγαινα εις περιδιάβασιν, εύγαινα και εκαθόμην έξω από την θύραν του σπητίου, επρόβαινα εις το παρεθύρι. Όλα ταύτα είναι το ουδέν εις άλλους, αλλ’ εις εμένα οπού ήμουν πάντοτε κλεισμένη εις ένα σπήτι, ήτον μεγάλον πράγμα. Ένας πλατύς ουρανός εστεφανω- μένος από ράχαις, μία πεδιάδα από κλήματα σταφιδών, δένδρα εδώ και εκεί διεσπαρμένα, ζέφυροι οπού γλυκά γλυκά έπνεον, ένα χωρικόν βιολί οπού ολίγον μακράν ηχούσεν, ένας περίπατος γεμάτος από τρυφερά χορτάρια, μία περιδιάβασις καμωμένη με απλαίς και νέαις χωριάτι- σαις, πόσην αγαλλίασιν, πόσην ευφροσύνην, έπρεπε να δίδουν δικαίως εις την καρδίαν μου; Μίαν ημέραν λέγω- * Χωριό στη Ζάκυνθο, δεκαπέντε χιλιόμετρα στα βορειοδυτικά της πόλης,όπου η οικογένειαΜουτζάν είχε μεγάλη γαιοκτησία.