Ελέφαντας

[ 14 ] ΡΕ ΪΜΟΝΤ ΚΑΡΒΕΡ στην πλάτη. Μυρίζει σαμπουάν για κατοικίδια. Γυρίζει σπίτι από τη δουλειά και κουβαλάει τη μυρωδιά μαζί της. Η μυρωδιά βρίσκε- ται παντού. Ακόμα και στο κρεβάτι μας όταν πλαγιάζουμε. Η Τζιλ με χτυπάει στην πλάτη για τελευταία φορά, ύστερα βγαίνουμε από το σπίτι, παίρνουμε το αυτοκίνητο και πάμε στης μητέρας μου, στην άλλη άκρη της πόλης. Εδώ που μένω μ’ αρέσει. Στην αρχή δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν είχα τίποτα να κάνω τα βράδια κι ένιωθα μοναξιά. Μετά γνώρισα την Τζιλ. Έπειτα από λίγο, έπειτα από μερικές εβδομάδες, έφερε τα πράγματά της κι αρχίσαμε να μένουμε μαζί. Δεν βάλαμε μα- κροπρόθεσμους στόχους. Ήμαστε ευτυχισμένοι και μέναμε μαζί. Λέγαμε μεταξύ μας πως τελικά σταθήκαμε τυχεροί. Αλλά στη ζωή της μητέρας μου τίποτα δεν πήγαινε καλά. Μου έγραψε λοιπόν για να μου ανακοινώσει πως είχε αποφασίσει να μετακομίσει εδώ. Της απάντησα ότι δεν έβρισκα και τόσο καλή την ιδέα. O χειμώ- νας είναι βαρύς εδώ, της είπα. Χτίζουν μια φυλακή μερικά μίλια έξω από την πόλη. Όλο το καλοκαίρι το μέρος είναι πήχτρα στους τουρίστες. Εκείνη όμως έκανε σαν να μην έλαβε ποτέ τα γράμματά μου και ήρθε. Μετά, πριν καλά καλά κλείσει μήνα στην πόλη, μου δήλωσε πως το μέρος τής προκαλούσε αηδία. Έκανε λες και ήταν δικό μου λάθος που είχε μετακομίσει εδώ και που τα ’βρισκε όλα μαύρα. Άρχισε να μου τηλεφωνεί και να μου λέει πόσο ελεεινό και τρισάθλιο ήταν το μέρος. «Προσπαθεί να σου δημιουργήσει αισθή- ματα ενοχής» μου έλεγε η Τζιλ. Η μάνα μου παραπονιόταν πως οι γραμμές των λεωφορείων ήταν χάλια και οι οδηγοί εχθρικοί. Όσο γι’ αυτούς που σύχναζαν στο Κέντρο για τα Άτομα Τρίτης Ηλικίας… πώς να το κάνουμε, δεν της άρεσε να παίζει όλη μέρα χαρτιά. «Nα πάνε στο διάολο» έλεγε «κι αυτοί και τα χαρτιά τους». Oι υπάλληλοι στο σουπερμάρκετ ήταν απότομοι και στο βενζινάδικο δεν χάλαγαν τη ζαχαρένια τους ούτε για την ίδια ούτε για το αυτοκίνητό της.