Έλα να ψηλώσουμε μαζί

9 ράσματα ή σε άλλα. Ίσως δεν χρειάζεται να βγαίνει πάντα ένα επιμύθιο από κάθε παραμύθι. Αλλάζουν πολύ οι ιστορίες όταν αλλάζεις θέση. Το σίγουρο είναι ότι, στο τέλος, κάτι θα αλλάξει μέσα μας. Ίσως και έξω μας. Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που συναντή- θηκαν οι δρόμοι και οι σκέψεις και οι κουβέντες μας: τον Σπύρο, τον Κώστα, τη Μάρω, τη Γεωργία, τη Μαίρη, τη Δέσποινα, τον Γιάννη, τη Θοδώρα, τον Ανδρέα, τον Στέφανο, τον Κυριάκο, τον Χρήστο, τον Νικόλα, τον Στέλιο και τον Γρηγόρη, τον Δήμο, τον Θοδωρή, τον Δήμο, τους γονείς πολλών μαθητών και μαθητριών μου, την Αλεξάνδρα, τη Ζωή, τη Bάσω, την Ελπίδα, αμέτρητα πρόσωπα ακόμα, που μέσα εδώ υπάρχουν οι ιστορίες τους, μέσα στην καρδιά μου οι λέξεις και οι αγκαλιές που έχουμε μοιραστεί μέσα στα χρόνια, όλα εκείνα που με έκαναν να τους κουβαλάω μαζί μου και να ξέρω πάντα πως είναι κοντά μου. Θα τους πάρω όλους μαζί, μαζί και όσους είναι έτοιμοι γι’ αυτό το βήμα, θα ενωσουμε τα χερια, οπως κανουν οσοι θελουν να πραγματοποιησουν μαζι ενα ταξιδι, μια εκδρομη η εναν νεο κόσμο. Θα ανεβουμε σκαλι σκαλι η τα ποδια μπορει να σηκωθουν μερικους ποντους απο τη γη μονα τους. Ελα λοιπον, δωσε μου το χερι, κι εσυ, παιδι, κι εσυ, μεγαλο παιδι, ελα…