Έλα να ψηλώσουμε μαζί

8 όλες μας οι προσπάθειες να κολυμπήσουμε καταλήγουν σε ένα πελώριο τόσα ήξε- ρα, τόσα έκανα, που σταματάει την κουβέντα. Ή μήπως την αρχίζει; Οι εικόνες, οι εμπειρίες, οι αναμνήσεις που είχα ως παιδί ήταν δύσκολες. Οι γονείς μου προσπαθούσαν να είναι γονείς, περισσότερο, όμως, ένιωθα ότι εγκλωβί- στηκαν από νωρίς στο κοινωνικό σύστημα που τους ήθελε να ΓΙΝΟΥΝ γονείς, προ- τού αποφασίσουν ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ . Σκεφτόμουν, έτσι είναι παντού; Με τόσες δυσκολίες ξυπνάνε και κοιμούνται οι άνθρωποι, με τόσα σώματα που παλεύουν να επιπλέουν; Η μητέρα μου συνήθιζε να μου λέει να μη θαυμάζω τις άλλες οικογένειες, καμιά δεν είναι ποτέ ευτυχισμένη, μην κοιτάς τι δείχνει, όλα τα σπίτια κρύβουν τις ίδιες δυστυχίες, σε πλήρη αντίφαση με τον Toλστόι που έγραψε πως τα σπίτια μοιάζουν στις ευτυχίες τους, καθένα, όμως, ζει τη δυστυχία με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Είναι, όμως, δυστυχία η γονεϊκότητα ή η παιδική ηλικία; Δεν είναι. Τουλάχιστον, δεν θέλουμε να είναι. Υπάρχουν, ωστόσο, τρεις τρόποι να το διαπιστώσεις. Κάνοντας στα παιδιά σου τα ίδια λάθη που έκαναν με σένα οι γονείς σου, οι φροντιστές, ο περίγυρος, κάνοντας όλα τα σωστά ή κάνοντας αυτά που ευχήθηκες πολλές φορές να έχουν μοιραστεί μαζί σου. Να γίνεις δηλαδή ο γονιός που είχες ή αυτός που θα ήθελες να έχεις. Στα μάτια μου, βέβαια, υπάρχει κι ένας επιπλέον τρόπος να ζήσεις: Να γίνεις το παιδί που δεν ήσουν, που δεν έζησες, ή να παραμείνεις. Να διατηρήσεις μια παιδικότητα, να τη γιατρέψεις, να την αγκα- λιάσεις, να γίνεις εσύ το παιδί σου. Γιατί, ναι, η πρωταρχική γονεϊκότητα που καλείσαι να βιώσεις είναι αυτή του παιδιού μέσα σου, του καλά κρυμμένου εαυτού σου. Είσαι γονιός· ακόμα κι αν δεν έχεις άλλα παιδιά, έχεις εσένα. Κι αυτό το παιδί μέσα σου δεν σου χαρίζεται. Θέλει τη στοργή που του στέρησαν ή αυτή που συνήθισε να έχει. Αυτό το βιβλίο είναι γεμάτο ιστορίες στοργής, τρυφερότητας, αγκαλιάς. Είναι γεμάτο αληθινές ιστορίες που συνηθίζω να παρατηρώ γύρω μου, σε φίλους, είναι κουβέντες που κάνω και κουβαλάω, και θέλω να τις δούμε και μαζί. Άτυπα χωρι- σμένες σε δέκα κατηγορίες, αν και η καθεμιά μπλέκεται μέσα στην άλλη ή οδηγεί σε χίλιες άλλες. Κάθισε να τις δούμε μαζί. Κάνε μια πρώτη στάση. Αναρωτήσου με ποιο πρόσωπο κάθε ιστορίας μπορείς να ταυτιστείς περισσότερο. Συνέχισε. Βοήθησε τον εαυτό σου να μπει μέσα στα παπούτσια πολλών άλλων. Γράψε τις σκέψεις που σου άφησε κάθε ιστορία ή μια υπόσχεση προς τον εαυτό σου. Ίσως αγαπήσεις κι εσύ λίγο παραπάνω το παιδί μέσα σου, όπως κι εγώ. Ίσως φτάσεις στα ίδια συμπε-