Έλα να ψηλώσουμε μαζί

12 Ποιοι είναι για σένα ο κόσμος; Ποιος είμαι εγώ που θα… Μας μεγάλωσαν από μικρούς με φράσεις όπως: «Τι θα πει ο κόσμος;», «Τι θα πει η κοινωνία;» , «Δεν ντρέπεσαι να τα κάνεις αυτά και να μας συζητάει η γειτονιά;». Τις ακούγαμε πολλές φορές τη μέρα σε επανάληψη και ως απάντηση για τα πάντα, το τελευταίο ή το πρώτο επιχείρημα. «Φάε, μη λέει ο κόσμος ότι δεν σε ταΐζουμε!», «Γράψε, μη λέει ο κόσμος ότι είσαι τούβλο!», «Διάβασε, μη λέει ο κόσμος ότι δεν ασχολούμαστε με το σχολείο!», «Δεν θα βγεις έξω να σε δει έτσι ο κόσμος!», «Ντύσου, μη λένε ότι δεν νοιαζόμαστε για σένα!». Από μικρούς μας μαθαίνουν ότι ο κόσμος ασχο- λείται επικριτικά μαζί μας σε κάθε έκφανση. Και μαντέψτε… τελικά το κάνει, επειδή και αυτός γαλουχήθηκε με την ίδια νοοτροπία και το θεωρεί φυ- σιολογικό, με την ίδια και οι γονείς που την αναπαράγουν, και μαζί ένα αίσθημα ντροπής. Να ντρεπόμαστε για όλα, το βάρος, το σώμα, το ντύσι- μο, τις επιλογές, τους/τις συντρόφους, τις επι- τυχίες και τις αποτυχίες μας – «Μην τα λες και σε ζηλεύουν», «Μην τα κρύβεις και σε περνάνε για θύμα», «Μη μείνεις ανύπαντρος/-η», «Μην κάνεις παιδιά», «Μην κάνεις μόνο ένα παιδί», «Γιατί κάνεις πολλά;». Τελικά, τι είναι ο κόσμος στον οποίο ερχόμαστε να ζήσουμε; Ένας επι- κριτικός, κακός κόσμος με μόνη πρό- θεση το κακό μας ή με αδυναμία να αγαπήσει τον εαυτό του , γιατί του έμα- θαν από την αρχή της ζωής του ότι δεν έχει επιλογές, παρά μόνο να ακολουθεί τις γνώμες των άλλων; Κι αυτός κρίνει, γιατί θεωρεί ότι κι ο ίδιος θα κριθεί. Φέρεται άσχημα για να προλάβει ή επειδή δεν μπορεί να εξηγήσει πώς κάποιος που αψηφά τον «κανόνα» φαίνεται χαρούμενος; Πώς μια παχουλή κυρία είναι γε- λαστή και υγιής, ενώ εγώ προσπαθώ συνεχώς να μείνω αδύνατη; Πώς ένα ζευγάρι