Έλα να ψηλώσουμε μαζί

Κάποτε ήσουν τόσο μικρός/τόσο μικρή, που δεν έφτανες καλά καλά τον πάγκο της κουζίνας, σήκωνες το σώμα σου στις μύτες των ποδιών για να φτάσεις ένα βάζο με μπισκότα στο παραπάνω ράφι ή ένα παιχνίδι καλά κρυμμένο. Τώρα εξασκήθηκες στο να στηρίζεσαι στις μύτες, είναι σαν μι- κρές δοκιμές να σηκωθείς από το έδαφος ή μια πρώτη γνωριμία με το ύψος που θες ν’ αποκτήσεις. Τόσο όσο, δειλά, να είναι μαλακή η πτώση με πέλματα γυμνά στο δάπεδο της κουζίνας. Ο πρώτος τρόπος να ψηλώσεις προϋποθέτει να μάθεις τον λόγο: μια εγκυμοσύνη είναι λόγος να ψηλώσεις; Ζούμε ακόμα στην εποχή που η ΖΩΗ αποκτά νόημα μόνο όταν φέρνει άλλη ζωή στη ζωή; Ένα παιδί που έρχεται στον κόσμο σε μαθαίνει να παίζεις άμυνα ή σε φέρνει σε επαφή με ένα βουνό τύψεις. Τύψεις όταν δεν έχεις παιδιά, τύψεις που έχεις ένα και όχι δύο, δύο και όχι τρία, που γεννήθηκε πρόωρα, που φοβάσαι να το πιάσεις στα χέρια σου και, μη φοβάσαι, δεν θα σπάσει το μωρό, πιάσ’ το καλά, και δώσ’ του το όνομα των παππούδων και των γιαγιάδων. Είσαι στη φάση που δεν ξέρεις τι πρέπει να αποδεχτείς και τι όχι, δεν ξέρεις αν καλά καλά ήθελες παιδί, εδώ δεν ξέρεις αν αγαπάς εσένα, θα ξέρεις αν αγαπάς ένα νέο πλάσμα; Η αποδοχή είναι σαν την προσπάθεια να πιάσουμε το βάζο στο πάνω ράφι: Νομίζουμε ότι εξαρτάται από τα βάζα με το γλυκό που φτιάχνει κά- ποιος άλλος και βάζει ψηλά, για να μην τα φτάσεις. Ξέρεις κάτι όμως; Η αποδοχή ξεκινάει από το δάπεδο το ίδιο. Αποδέξου ότι τα πέλματά σου εί- ναι γυμνά, πατούν στη γη, ή μάθε τα να πατούν. Θα ψηλώσεις αφού πρώτα μάθεις να στέκεσαι καλά. Αποδοχή