Έλα να με βρεις

Ε Λ Α Ν Α Μ Ε Β Ρ Ε Ι Σ 15 τρένο. Μου άρεσε. Ίσως να ήθελε να μάθει τι ένιωθε ένας άντρας με τα διπλά της σχεδόν χρόνια ο οποίος επρόκειτο να συναντηθεί με τον γιο του. Ή μπορεί απλώς να μην της έκα- νε κέφι το διάβασμα. Περίμενε να της δώσω απάντηση. «Λοιπόν, νιώθεις χαρά – ίσως; Άγχος – ίσως;» «Όχι άγχος, ή μάλλον ενδεχομένως λίγο» πρόσθεσα. «Ένας γονιός πάντα φοβάται μήπως γίνεται φόρτωμα, για να μην πω εντελώς βαρετός». «Νομίζεις ότι είσαι βαρετός;» Μου άρεσε πολύ που την είχε αιφνιδιάσει τόσο αυτό που είπα. « Ίσως να είμαι. Αλλά και πάλι, ας το παραδεχτούμε, και ποιος δεν είναι». «Δεν νομίζω ότι ο πατέρας μου είναι βαρετός». Μήπως την είχα προσβάλει; «Τότε το παίρνω πίσω» είπα. Με κοίταξε και χαμογέλασε. «Μη βιάζεσαι τόσο». Σε τσιγκλάει, και μετά σε κεντρίζει. Σ’ αυτό μού θύμιζε τον γιο μου – ήταν ελαφρώς μεγαλύτερη, αλλά διέθετε την ίδια ικανότητα να ξεμπροστιάζει τις γκάφες μου και τα μυ- στικοπαθή μικρά μου τεχνάσματα, αφήνοντάς με λαχανια- σμένο έπειτα από κάθε λογομαχία και συμφιλίωση. Τι είδους άτομο είσαι όταν σε γνωρίζει κάποιος; ήθελα να τη ρω- τήσω . Είσαι αστεία, ευδιάθετη, παιχνιδιάρα, ή να υπάρχει άραγε κάτι ζοφερό, ένα στενάχωρο φίλτρο που να κυλάει στις φλέβες σου, σκοτει- νιάζοντας τα χαρακτηριστικά σου και αμαυρώνοντας το γέλιο που προ- μηνύουν ετούτο το χαμόγελο και τα πράσινά σου μάτια; Ήθελα να μάθω – γιατί δεν μπορούσα να το καταλάβω. Ήμουν έτοιμος να τη συγχαρώ για την ικανότητά της να διαβάζει τους ανθρώπους τόσο καλά, όταν χτύπησε το τηλέ-