Έλα να με βρεις

A N D R É A C I M A N 14 Χαμογέλασα με την κοροϊδευτικά στερεότυπη ερώτηση και της εξήγησα ότι είχα προσκληθεί να δώσω μια διάλεξη σε φοιτητές πανεπιστημίου. Αλλά επρόκειτο να συναντήσω και τον γιο μου που ζούσε στη Ρώμη και θα με έπαιρνε απ’ τον σταθμό. «Σίγουρα θα είναι πολύ γλυκό παιδί». Καταλάβαινα ότι μιλούσε περιπαικτικά. Μου άρεσε όμως ο αεράτος, ανεπίσημος τρόπος της που αναπηδούσε από τη θλίψη στο κέφι και περίμενε από σένα να κάνεις το ίδιο. Ο τόνος της συμβάδιζε με τα καθημερινά της ρούχα: γδαρμέ- νες μπότες πεζοπορίας, ένα παντελόνι τζιν, καθόλου μέικ απ, και ένα μισοξεκούμπωτο, ξεβαμμένο καρό πουκάμισο πάνω από μαύρο μπλουζάκι. Κι ωστόσο, παρά το τσαλακω- μένο της στιλ, είχε πράσινα μάτια και σκούρα φρύδια. Γνωρίζει, σκέφτηκα, γνωρίζει. Πιθανότατα γνωρίζει γιατί έκανα το ανόητο σχόλιο για τα μούτρα της. Ήμουν σίγουρος ότι οι άγνωστοι θα έβρισκαν κάποια πρόφαση για να της πιάσουν κουβέντα. Πράγμα που εξηγούσε και το ενοχλημέ- νο βλέμμα με την προειδοποίηση ούτε να το σκέφτεσαι που τη συνόδευε παντού. Έπειτα από το ειρωνικό σχόλιο για τον γιο μου, δεν εξε- πλάγην που η συζήτηση άρχισε να καρκινοβατεί. Ώρα να βγάλουμε ο καθένας μας το βιβλίο του. Τότε όμως στράφηκε προς το μέρος μου και ρώτησε φόρα-παρτίδα: «Είσαι ενθου- σιασμένος που θα δεις τον γιο σου;». Και πάλι θεώρησα ότι με δούλευε λιγάκι, αλλά ο τόνος της δεν ήταν σαρκαστικός. Υπήρχε κάτι ταυτόχρονα γοητευτικό και αφοπλιστικό στον τρόπο που γινόταν προσωπική διαπερνώντας όλα τα εμπόδια που παρεμβάλλονται ανάμεσα σε δύο ξένους μέσα σ’ ένα