Έλα να με βρεις

A N D R É A C I M A N 12 παλάμη της ανοιχτή, παρακολούθησε το σκυλί να τις γλείφει. « Brava ». Με το σκυλί για την ώρα απασχολημένο, μισοανα- σηκώθηκε για να στρώσει την μπλούζα της, στριφογύρισε μια δυο φορές στο κάθισμά της, κι έπειτα βούλιαξε σ’ ένα είδος ανήσυχου λήθαργου, χαζεύοντας αδιάφορα τη Φλωρεντία, καθώς το τρένο άρχισε να βγαίνει απ’ τον σταθμό της Σάντα Μαρία Νοβέλα. Έβραζε ακόμη, και, ίσως χωρίς να το κατα- λαβαίνει, κούνησε το κεφάλι της, μια, δυο φορές, προφανώς συνεχίζοντας να βλαστημάει εκείνον με τον οποίο είχε κα- βγαδίσει προτού επιβιβαστεί. Για μια στιγμή έδειξε τόσο χα- μένη, ώστε, μολονότι είχα στυλώσει το βλέμμα μου στο ανοιγ- μένο μου βιβλίο, έπιασα τον εαυτό μου να πασχίζει να βρει κάτι να πει, έστω και μόνο για να κατευνάσω εκείνο που έδειχνε ότι είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας επερχόμενης θύελλας, έτοιμης να ξεσπάσει στη μικρή μας γωνιά, στο πίσω μέρος του βαγονιού. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Καλύτερα να την άφηνα στην ησυχία της, και να συνέχιζα το διάβασμά μου. Όταν ωστόσο την έπιασα να με κοιτάζει, δεν μπόρεσα να κρατηθώ. «Γιατί τέτοια μούτρα;» ρώτησα. Τότε μονάχα συνειδητοποίησα πόσο βαθιά ανάρμοστη θα πρέπει να ακούστηκε η ερώτησή μου σε μια παντελώς άγνωστη στο τρένο, παραβλέποντας επίσης το γεγονός ότι έδειχνε έτοι- μη να εκραγεί με την παραμικρότερη αφορμή. Το μόνο που έκανε ήταν να με κοιτάξει έντονα με ένα απορημένο, εχθρικό βλέμμα που προοιωνιζόταν τα λόγια της, εκείνα που θα μου ’κοβαν τον αέρα βάζοντάς με στη θέση μου. Να κοιτάς τη δουλειά σου, γέρο . Ή: Και τι σε κόφτει εσένα, ε; Ή θα έκανε μια γκριμάτσα και θα ξεστόμιζε καμιά εξευτελιστική επίπληξη: Βλάκα! «Όχι, δεν έχω μούτρα, απλώς σκέφτομαι» είπε.