Έλα να με βρεις

11 Γιατί τέτοια μούτρα; Την παρακολουθησα να μπαινει στον σταθμό της Φλωρεντίας. Άνοιξε την τζαμένια πόρτα κι έπειτα, ανεβαί- νοντας στο βαγόνι, κοίταξε ολόγυρα και έριξε αμέσως το σα- κίδιό της στο αδειανό κάθισμα δίπλα στο δικό μου. Έβγαλε το δερμάτινο μπουφάν της, ακούμπησε κάτω την αγγλόφωνη έκδοση τσέπης που διάβαζε, και σωριάστηκε στο κάθισμα που βρισκόταν διαγωνίως απέναντι απ’ το δικό μου μ’ ένα ανυπόμονο, δύστροπο ξεφύσημα. Μου θύμισε κάποια που είχε μια έντονη λογομαχία λίγα δευτερόλεπτα μόλις προτού επιβιβαστεί και ακόμη σιγόβραζε από τα αιχμηρά λόγια που είχε ξεστομίσει ή είχε ακούσει στο τηλέφωνο, προτού το κλεί- σει. Το σκυλί της, που προσπαθούσε να το κρατήσει σταθερό ανάμεσα στους αστραγάλους της κρατώντας ένα κόκκινο λουρί τυλιγμένο γύρω από τη γροθιά της, έδειχνε όχι λιγότε- ρο νευρικό από εκείνη. « Buona , καλό κορίτσι» είπε τελικά, ελπίζοντας να το καλμάρει, « buona » επανέλαβε καθώς το σκυλί τεντωνόταν ακόμη, προσπαθώντας να δραπετεύσει απ’ την αρπάγη της. Η παρουσία του σκύλου με ενοχλούσε, και ενστικτωδώς αρνήθηκα να ξεπλέξω τα πόδια μου ή να παρα- μερίσω για να του κάνω χώρο. Εκείνη ωστόσο δεν έδειξε να παρατηρεί ούτε εμένα, ούτε και τη γλώσσα του σώματός μου. Αντ’ αυτού, άρχισε αμέσως να ψαχουλεύει το σακίδιό της, βρήκε μια λεπτή μαύρη σακούλα και έβγαλε δύο λιχουδιές σε σχήμα κόκαλου για το σκυλί, κι αφού τις πρόσφερε με την