Έλα να με βρεις

Ε Λ Α Ν Α Μ Ε Β Ρ Ε Ι Σ 25 Μου έριξε ένα βλέμμα που περιείχε ταυτόχρονα μια κα- λυμμένη μομφή για την τόλμη μου να της μιλήσω έτσι και μια αιφνιδιασμένη περιέργεια που ζήταγε ν’ ακούσει και άλ- λα. «Σε γνωρίζω λιγότερο από μία ώρα, ως έναν απλό συνε- πιβάτη στο τρένο. Κι ωστόσο με καταλαβαίνεις απόλυτα. Μ’ αρέσει αυτό. Αλλά θα μπορούσα ίσως να σου μιλήσω και για το άλλο, εξίσου φριχτό μου ελάττωμα». «Τι άλλο πάλι;» Γελάσαμε και οι δύο. «Ποτέ δεν διατηρώ καλές σχέσεις με τους παλιούς μου δεσμούς. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να καίνε τις γέφυρες. Εγώ μάλλον τις ανατινάζω – μπορεί και επειδή δεν ήταν και πολύ της προκοπής εξαρχής. Κάποιες φορές αφήνω τα πάντα πίσω μου στο διαμέρισμά τους και απλώς εξαφανί- ζομαι. Μισώ την παρατραβηγμένη διαδικασία του πακετα- ρίσματος και της μετακόμισης κι εκείνες τις αναπόφευκτες νεκροψίες που καταλήγουν σε δακρύβρεχτες εκκλήσεις να παραμείνουμε μαζί∙ πάνω απ’ όλα, μισώ την επίμονη προσο- μοίωση μιας σύνδεσης όταν δεν επιθυμούμε καν το άγγιγμα ενός ανθρώπου με τον οποίο δεν διατηρούμε καμία ανάμνη- ση διάθεσης να κοιμηθούμε μαζί. Έχεις δίκιο: δεν ξέρω για- τί αρχίζω τη σχέση με κάποιον. Και μόνο η ενόχληση μιας καινούργιας σχέσης. Και επιπλέον οι μικρές οικιακές συνή- θειες που πρέπει να μάθω να ανέχομαι. Η μυρωδιά του κλου- βιού με το πουλί. Ο τρόπος που του αρέσει να τοποθετεί τα CD του. Ο ήχος ενός πανάρχαιου καλοριφέρ μέσα στη νύχτα που εμένα με ξυπνάει πάντα, αλλά εκείνον ποτέ. Να θέλει τα παράθυρα κλειστά. Εγώ να τα θέλω ανοιχτά. Εγώ ν’ αφή- νω τα ρούχα μου όπου να ’ναι∙ εκείνος να θέλει τις πετσέτες