Έλα να με βρεις

Ε Λ Α Ν Α Μ Ε Β Ρ Ε Ι Σ 23 Έκανε το ίδιο κι εκείνη, δίνοντάς μου να καταλάβω με τον τρόπο της ότι γνώριζε τη μικρή μου υποκρισία. «Σε κάθε περίπτωση, τελείωσε μέσα σε μερικές μέρες. Εκείνη επέστρεψε στο αγόρι της, κι εγώ στην κοπέλα μου. Δεν παραμείναμε φίλοι. Αλλά πήγα στο γάμο τους, και τελι- κά τους κάλεσα και στον δικό μας. Εκείνοι παρέμειναν πα- ντρεμένοι. Εμείς όχι. Voilà ». «Γιατί την άφησες να γυρίσει στο αγόρι της;» «Γιατί; Ίσως γιατί δεν πείστηκα ποτέ για τα αισθήματά μου. Ουσιαστικά δεν πάλεψα καθόλου για να την κρατήσω, πράγμα που εκείνη είχε προβλέψει. Ίσως να ήθελα απλώς να ερωτευτώ, και φοβόμουν ότι δεν τα ’χα καταφέρει, προτιμώ- ντας την ενδιάμεση κατάσταση του Λονδίνου απ’ το να αντι- μετωπίσω όσα δεν ένιωθα για κείνη. Ίσως προτίμησα την αμφιβολία απ’ την επίγνωση. Πόσο χρεώνεις εσύ την ώρα;» «Ισοπαλία!» Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα μιλήσει έτσι με κά- ποιον; «Πες μου λοιπόν για το πρόσωπο στη δική σου ζωή» της είπα. «Είμαι σίγουρος ότι είσαι με κάποιον ξεχωριστό τώρα». «Ναι, είμαι με κάποιον». «Πόσον καιρό;» Έπειτα σταμάτησα απότομα. «Αν μου επιτρέπεις». «Σου επιτρέπω. Περίπου τέσσερις μήνες». Έπειτα σηκώ- νοντας τους ώμους: «Δεν είναι και για να βγάλωανακοινωθέν». «Σου αρέσει;» «Μου αρέσει. Τα πάμε καλά. Και έχουμε πολλές κοινές προτιμήσεις. Αλλά είμαστε απλώς δύο συγκάτοικοι που υπο- κρίνονται πως ζουν μια κοινή ζωή. Δεν ζούμε κοινή ζωή».