Έλα να με βρεις

A N D R É A C I M A N 22 δύσκολο, έτσι;”Με ρώτησε. Λάτρευα τη θαρραλέα, υποδόρια ειρωνεία με την οποία το είχε πει. “Ας βγούμε για μεσημε- ριανό σήμερα” είπα. “Σήμερα λοιπόν”. Γελάσαμε με την τα- χύτητα που συνέβαιναν τα πράγματα. Γεύμα, την ίδια μέρα, σκάρτη μία ώρα αργότερα». «Σ’ ενόχλησε καθόλου που επρόκειτο να απατήσει το αγό- ρι της;» «Όχι. Ούτε ότι κι εγώ θα έκανα το ίδιο πράγμα. Το γεύμα κράτησε πολλή ώρα. Την πήγα περπατώντας ως το σπίτι της στη Βία Μαργκούτα, κι έπειτα εκείνη με ξαναγύρισε περπα- τώντας στο μέρος όπου είχαμε φάει, και τελικά την ξαναγύ- ρισα πάλι με τα πόδια στο σπίτι της. »“Αύριο πάλι;” τη ρώτησα, αβέβαιος ακόμη για το αν πίε­ ζα τα πράγματα. “Εννοείται, αύριο”. Ήταν η εβδομάδα πριν απ’ τα Χριστούγεννα. Το απόγευμα της Τρίτης κάναμε κάτι τελείως τρελό: βγάλαμε δύο αεροπορικά εισιτήρια και πετά- ξαμε για το Λονδίνο». «Τι ρομαντικό!» «Όλα κύλησαν τόσο γρήγορα και μοιάζανε τόσο φυσικά που κανένας μας δεν ένιωσε την ανάγκη να συζητήσει το ζήτημα με τους συντρόφους μας ή να το ξανασκεφτεί. Απλώς ξεπεράσαμε όλες τις αναστολές μας. Εκείνες τις εποχές υπήρ- χαν ακόμη αναστολές». «Εννοείς σε αντίθεση με σήμερα;» «Δεν θα μπορούσα να ξέρω». «Όχι, υποθέτω πως δεν θα μπορούσες». Το πλάγιο πείραγμά της αποτελούσε σήμα ότι είχε πρόθε- ση να με εκνευρίσει ελαφρώς. Άφησα να μου ξεφύγει ένα γελάκι.