Έλα να με βρεις

Ε Λ Α Ν Α Μ Ε Β Ρ Ε Ι Σ 21 «Ω, απλώς πες το!» «Τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Ε, σχεδόν τρεις». «Και;» «Συναντηθήκαμε σ’ ένα πάρτι την εποχή που εγώ δίδασκα στη Ρώμη. Εκείνη ήταν με κάποιον, εγώ επίσης, έτυχε να μιλήσουμε, και δεν λέγαμε να σταματήσουμε. Τελικά εκείνη και ο φίλος της έφυγαν απ’ το πάρτι, και λίγο αργότερα κά- ναμε το ίδιο κι εμείς. Δεν ανταλλάξαμε καν τηλέφωνα. Αλλά δεν μπορούσα να τη βγάλω απ’ το μυαλό μου. Τηλεφώνησα λοιπόν στον φίλο που με είχε καλέσει στο πάρτι και τον ρώ- τησα αν είχε το νούμερό της. Κι εδώ είναι το αστείο. Μία μέρα νωρίτερα, εκείνη τον είχε πάρει για να μάθει το δικό μου νούμερο. “ Έμαθα ότι με αναζήτησες” είπα όταν τελικά της τηλεφώνησα. Θα έπρεπε να είχα συστηθεί, αλλά δεν ήμουν σε θέση να σκεφτώ, είχα πολύ άγχος. »Αναγνώρισε αμέσως τη φωνή μου, ή ίσως ο φίλος μας να την είχε ειδοποιήσει ήδη. “Θα σ’ έπαιρνα” μου είπε. “Δεν πήρες όμως” της απάντησα. “Όχι, δεν πήρα”. Στο σημείο αυτό είπε κάτι που μου έδειξε ότι είχε περισσότερο θάρρος απ’ ό,τι εγώ και μ’ έκανε να καρδιοχτυπήσω, γιατί δεν το περίμενα και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ.“Λοιπόν, πώς το κάνουμε τώρα αυτό;” με ρώτησε. Πώς το κάνουμε αυτό; Με εκείνη την πρόταση ήξερα ότι η ζωή μου θα έβγαινε απ’ τη συνηθισμένη της τροχιά. Κανένας γνωστός μου δεν μου είχε απευθύνει ποτέ τόσο σταράτες, σχεδόν άγριες κουβέντες». «Τη γουστάρω». «Και πώς να μην τη γουστάρεις. Άμεση και ειλικρινής, και τόσο ντόμπρα που με ανάγκασε να αποφασίσω επιτόπου.“Ας βγούμε για μεσημεριανό” της είπα. “Γιατί το δείπνο είναι