Έλα να με βρεις

A N D R É A C I M A N 18 μας δεν ξεχνάει ποτέ: γεύμα, περίπατος, προσκυνήματα. Είμαι τυχερός. Το περπάτημα στη Ρώμη μαζί του είναι από μόνο του ένα προσκύνημα. Όπου και να γυρίσεις, σκοντάφτεις πάνω σε αναμνήσεις – τις δικές σου, κάποιου άλλου, ή της πόλης. Εμένα μ’ αρέσει η Ρώμη το σούρουπο, εκείνου του αρέσει το απόγευμα, και έχουν υπάρξει φορές που ήπιαμε απογευμα- τινό τσάι μόνο και μόνο για να το τραβήξουμε λίγο ακόμη, μέχρι να πέσει το βράδυ και να πάμε για ποτό». «Κι αυτό είναι όλο;» «Αυτό. Θα περπατήσουμε στη Βία Μοργκούτα για μένα, στη Βία Μπελσιάνα για κείνον – παλιοί έρωτες και στις δύο περιπτώσεις». «Προσκυνήματα του σήμερα ή του χτες;» αστειεύτηκε η νεαρή γυναίκα στο τρένο. «Είναι παντρεμένος;» «Όχι». «Έχει κανέναν;» «Δεν ξέρω. Υποθέτω ότι κάποιος πρέπει να υπάρχει. Αλλά ανησυχώ. Υπήρχε κάποιος πριν από καιρό και όταν τον ρώ- τησα αν έχει κανέναν τώρα, το μόνο που έκανε ήταν να κου- νήσει το κεφάλι του και να πει “Μη με ρωτάς, μπαμπά, μη με ρωτάς”. Μπορεί να σήμαινε τους πάντες ή κανέναν, κι εγώ δεν ήξερα τι απ’ τα δυο ήταν χειρότερο. Κάποτε μου ανοιγόταν πολύ περισσότερο». «Νομίζω ότι σου έλεγε την αλήθεια». «Ναι, κατά κάποιον τρόπο». «Μ’ αρέσει» είπε η κοπέλα, καθισμένη διαγωνίως απένα- ντί μου. « Ίσως επειδή είμαι κι εγώ κάπως έτσι. Μερικές φο- ρές με κατηγορούν ότι ανοίγομαι υπερβολικά, ότι είμαι πολύ άμεση, κι άλλες ότι είμαι πολύ απόμακρη και επιφυλακτική».