Έλα να με βρεις

Ε Λ Α Ν Α Μ Ε Β Ρ Ε Ι Σ 17 έλεγα ότι το βασάνισες κάπως. Λίγο παλιομοδίτικο, αλλά στιλάτο». Χαμογελάσαμε και οι δύο. «Βασικά έχω και τούτη δω» είπα, μισοβγάζοντας μια χρω- ματιστή γραβάτα από την τσέπη του σακακιού μου και ξανα- χώνοντάς τη μέσα. Ήθελα να καταλάβει ότι είχα αρκετό χιού- μορ ώστε να γελάω με τον εαυτό μου. «Όπως το είπα» είπε εκείνη. «Καλλωπισμένος! Όχι όπως ένας συνταξιούχος καθηγητής με τα κυριακάτικά του, αλλά περίπου. Λοιπόν, τι κάνετε εσείς οι δυο στη Ρώμη;» Άραγε θα συνέχιζε σ’ αυτό τον ρυθμό; Να είχα ενεργοποιή­ σει κάτι με την αρχική μου ερώτηση κάτι που την έκανε να συμπεράνει πως θα μπορούσαμε να μιλάμε τόσο φιλικά; «Βρισκόμαστε κάθε πέντε έξι εβδομάδες. Εδώ και καιρό ζει στη Ρώμη αλλά σύντομα θα μετακομίσει στο Παρίσι. Μου λεί- πει ήδη. Μ’ αρέσει να περνάω τη μέρα μου μαζί του∙ δεν κά- νουμε τίποτα, ουσιαστικά, κυρίως κάνουμε περιπάτους, μο- λονότι κάθε φορά είναι ο ίδιος περίπατος: η δική του Ρώμη, πέριξ του ωδείου, και η δική μου Ρώμη, στα μέρη όπου είχα ζήσει ως νεαρός καθηγητής. Τελικά πάντα θα καταλήξουμε για φαγητό στου Αρμάντο.Με ανέχεται ή ίσως και να απολαμβάνει την παρέα μου, ακόμη δεν ξέρω, ίσως και τα δύο, αλλά τις έχουμε κάνει τελετουργία τούτες τις επισκέψεις: Βία Βιτόρια, Βία Μπελσιάνα, Βία Ντελ Μπαμπουίνο. Καμιά φορά απομα- κρυνόμαστε μέχρι τοΠροτεσταντικόΝεκροταφείο.Μοιάζουνε οι τοποθεσίες με ορόσημα των ζωών μας. Έχουμε ονομάσει τους περιπάτους μας «προσκυνήματα», από τον τρόπο που οι πιστοί σταματάνε σε διάφορεςmadonelle –προσκυνητάρια του δρόμου– για να προσευχηθούν στην Παναγία της οδού. Κανείς