Είμαστε και οι πρώτοι

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ | 9 σπιτιού μας από κάτω από τον δρόμο για να το καταλάβει. Φαίνεται ο φεγγίτης του. «Μπένιαμιν! Έχεις μάθημα!» Κατάρα, το είχα ξεχάσει αυτό! Αφήνω στη σιφονιέρα το βιβλίο για τα αρπαχτικά πουλιά που διάβαζα και βγαί- νω από την κρυψώνα μου. Στις μύτες των ποδιών, κατε- βαίνω στο δωμάτιό μου και παίρνω την τρομπέτα και τις παρτιτούρες μου από το ράφι της βιβλιοθήκης. Δεν έχω μελετήσει δευτερόλεπτο. Πάλι θα την πιάσουν τα νεύρα της την κυρία Στουρμ. Κάποια μέρα σίγουρα θα τα πει όλα στη μαμά και στον μπαμπά. Ήδη με φοβερίζει ότι θα το κάνει. «Πού ήσουνα χωμένος;» με ρωτάει η μαμά, όταν μπαίνω στην κουζίνα. «Εεεε…» απαντάω. «Εντάξει, εντάξει, το ίδιο κάνει». Η μαμά παίρνει το κλειδί του αυτοκινήτου. «Θα αφήσω πρώτα εσένα στην κυρία Στουρμ και μετά θα πάω τα κορίτσια στο Ωδείο. Εμπρός, λοιπόν: αλέγκρο κον μότο, σε παρακαλώ πολύ! Ή μάλλον: πρέστο!» Να εξηγήσω εδώ για όσους δεν τα ξέρουν αυτά: είναι οι οδηγίες οι σημειωμένες δίπλα στις νότες, που λένε στον μουσικό πόσο γρήγορα ή αργά πρέπει να παίξει το κάθε κομμάτι. «Αλέγκρο κον μότο» θα πει «γρήγορα!», «κου-