Είμαστε και οι πρώτοι

ΓΙΡΓΚΕΝ ΜΠΑΝΣΕΡΟΥΣ 8 | Που είναι τόσο δα. Έχει μέσα μόνο μία καρέκλα και μια σιφονιέρα και δε χωράει τίποτε άλλο. Αυτή η σιφονιέρα μάλλον βρίσκεται εδώ πάνω από την αρχή του κόσμου. Το σπίτι μας χτίστηκε το 1850, υπάρχει και χαρτί που το γράφει. Η μαμά μου το ’χει κορνιζάρει και το ’χει κρεμά- σει στο σαλόνι δίπλα στο τζάκι. Μπορεί και η σιφονιέρα να ’ναι το ίδιο αρχαία, μη σας πω και πιο αρχαία ακόμα. Την καρέκλα με την ψάθινη πλάτη την ανέβασα εγώ κρυ- φά από το υπόγειο. Μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει ν’ ανοίξω τα συρτάρια της σιφονιέρας. Δεν πειράζει όμως. Έχω καιρό. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρω. Και θα βρω, ελπίζω, κάτι πραγ- ματικά πολύτιμο. Καμιά ράβδο χρυσού, ας πούμε – ή έστω έναν χάρτη θησαυρού. «Μπεν!» ακούω τώρα τη φωνή της μαμάς. Αλλά ούτε αυτή τη φορά κουνιέμαι. Εδώ πάνω μπορώ να διαβάζω ό,τι θέλω και όση ώρα θέλω. Ή να χαζεύω από τον μικρό φεγγίτη τα σύννεφα, χωρίς να μ’ ενοχλεί κανέ- νας. Τα κοιτάω και φαντάζομαι πως ταξιδεύω μαζί τους, στην Αυστραλία, στην Τασμανία, στην Ανταρκτική, όπου μου κάνει κέφι. Κι ότι γυρίζω στο σπίτι όταν οι αδερφές μου έχουν ήδη φύγει. Παράξενο που ως τώρα κανένας από τους δικούς μου δε σκέφτηκε ότι ίσως να υπάρχει κι άλλο καμαράκι εδώ πάνω στη σοφίτα. Φτάνει να κοιτάξει κανείς τη σκεπή του